afscheid 15

 

Afscheid 15

Het kon niet uitblijven ….het prachtige …. sotto voce van Vasalis

Sotto voce
Zoveel soorten van verdriet
ik noem ze niet.
Maar één, het afstand doen en scheiden.
En niet het snijden doet zo’n pijn,
maar het afgesneden zijn.

Nog is het mooi, ‘t geraamte van een blad,
vlinderlicht rustend op de aarde,
alleen nog maar zijn wezen waard.
Maar tussen de aderen van het lijden
niets meer om u mee te verblijden:
mazen van uw afwezigheid
bijeengehouden door wat pijn
en groter wordend met de tijd.
Arm en beschaamd zo arm te zijn.

Vasalis

Alles is op een gegeven moment op

Alles leeft, ademt, geeft, groet en groeit

En toch ga je dat verlaten, omdat je verlaten bent

Het te jongen meisje rent weg uit het blikveld

De grootste leegte komt door het verlaten zijn

Niet zo zeer door mensen…. Wel…licht… door gebrek aan vermogen die mensen te zien

Waar…te…nemen….

Terwijl er zoveel schone zijn

Het is een kreukel in je jezelf… wordt dan wel geroepen

Nee, nee en nog eens nee

De soorten van verdriet zijn echt verdriet

Zeken waar moedwillig afstand en scheiding geënsceneerd worden

Een ieder die daar de woorden van Martin Luther King:

In the end, we will remember not the words of our enemies, but the silence of our friends

Het permanent afgesneden zijn, zo voelt elke seconde

voor wie hart en ziel hebben

van geliefde, vrienden, kinderen, ouders…… de natuur …. je zintuigen