Dat is dan toch zeker de afscheid van menselijkheid… hoho… niet bij mezelf…bij den medemens… niet bij allen…en dan toch ook weer bij mezelf… als voel ik dat ik in..mezelf..gekeerd…raak. Daarin verlies je aandacht, het signaal van aftakeling….
Dat ik niet zo nodig hoef te reageren terwijl mn hele lichaam en geest ontploffen van de behoefte eraan… hier doel ik dan op gedrag van anderen…. Maar…veelvuldigheid van tekort aan liefde en aandacht breken elk kind. Laat we eerlijk zijn in wezen zijn we kinderen die het best functioneren met ietwat liefde en aandacht…
Dus t is zeker geen gelatenheid. Ook wil ik niet Schopenhaueriaans met observaties en beweringen komen… hoe geestig ik die ook vindt…de afscheid stukjes  zijn dan halfweg of halfslachtig van om de hete brei heen draaien terwijl t eigenlijk de bedoeling was t snot der aarde nog eens te overgieten met t snot waar ze eigenlijk recht op hebben… meer ook dat ik met leeg hoofd… meer opgeheven….en schoon hart de volgende tocht kan maken
Dat zeg ik steeds met naam en toenaam te doen….
De aparte leegheid en apathie…de onnozele wegtrekkende beweging van het benul van de kortstondigheid des levens… naast ons enorme vermogen er iets fraais mee onze talenten te doen…een onoverbrugbare tegenstelling is me mn grafsteen geworden is
Zelf afscheid nemen dan maar als de woorden de structuur niet meer kunnen weer geven en de mensen die ik zou benoemen allang zelf weten of in ander geval nooit zullen weten
Zo t nu eenmaal met mensen gaat
Of ze slapen of ze worden op een nacht wakker en denken…. Wat heb ik nou helemaal gedaan dat is idioot… dat moet ik herstellen…
Maar ja… de nachten zijn kort en dagen lang… in t daglicht verdwijnen de sterren weer snel
