Afscheid 15
Het kon niet uitblijven ….het prachtige …. sotto voce van Vasalis
Sotto voce
Zoveel soorten van verdriet
ik noem ze niet.
Maar één, het afstand doen en scheiden.
En niet het snijden doet zo’n pijn,
maar het afgesneden zijn.
Nog is het mooi, ‘t geraamte van een blad,
vlinderlicht rustend op de aarde,
alleen nog maar zijn wezen waard.
Maar tussen de aderen van het lijden
niets meer om u mee te verblijden:
mazen van uw afwezigheid
bijeengehouden door wat pijn
en groter wordend met de tijd.
Arm en beschaamd zo arm te zijn.
Vasalis
Alles is op een gegeven moment op
Alles leeft, ademt, geeft, groet en groeit
En toch ga je dat verlaten, omdat je verlaten bent
Het te jongen meisje rent weg uit het blikveld
De grootste leegte komt door het verlaten zijn
Niet zo zeer door mensen…. Wel…licht… door gebrek aan vermogen die mensen te zien
Waar…te…nemen….
Terwijl er zoveel schone zijn
Het is een kreukel in je jezelf… wordt dan wel geroepen
Nee, nee en nog eens nee
De soorten van verdriet zijn echt verdriet
Zeken waar moedwillig afstand en scheiding geënsceneerd worden
Een ieder die daar de woorden van Martin Luther King:
In the end, we will remember not the words of our enemies, but the silence of our friends
Het permanent afgesneden zijn, zo voelt elke seconde
voor wie hart en ziel hebben
van geliefde, vrienden, kinderen, ouders…… de natuur …. je zintuigen
