Afscheid 10
Een schitterend ongeluk,  van Wim Kayzer… Stephan Jay Gould (Paleontoloog) noemde Wim een onverbeterlijke Romanticus. De beelden en stem onder de beelden in aanloop naar de interviews ieder zijn eigen voorkeur, geweldig. Ik ben fan van Gould, Sheldrake, Dyson, Sacks is me te veel…. Toulmin speelt de realist en Dennett poogt intellectueel te zijn. T is alweer uit 1992. Een van de voordelen van een veel te lang ziekenhuis oponthoud is dat je zoekt naar wat je echt passie geeft… Het abstracte dat heel concreet lijkt. Filosofische poëzie dat zo van de straat is dat je het bijna niet herkent. Gelijk alle 19e -eeuwse filosofen en begin 20ste -eeuwse schrijvers vochten om nog een greintje menselijkheid te vinden….ook romantici…
Zo was Een schitterend ongeluk een perspectief een paar bergen hoger….letterlijk dan wel…
Een paar zinnen eruit (er worden, met name door Kayzer in aanloop) zulke mooie zinnen gezegd. Allen met diep ontzag en respect… als beginnen… waardoor je al snel een romanticus bent…)
- Wij zijn een bijproduct van de natuur
- De natuur is wreed en zinloos
- Mens is zeer gefixeerd op het zijn van de ‘meter van alle dingen’ in plaats van te leven en verbaasd te zijn over de wonderbaarlijke paradox die het leven isÂ
Wij hebben geleerd in selectieve perceptie te leven ver verwijderd van mogelijke deelbaarheid en hallucineren dan nog nabijheid ook.
Dat delen is ook niet de zin der dingen. Het samen brengen van die deeltjes geeft wellicht het gevoel van zin… energie in elk geval… waar we samen even gelijk bewegen… op t onderwerp of de focus.
In de trein terug uit het ziekenhuis ontmoette ik een Engelsman… in Duitsland…Engelsen hebben of een ‘stiff upper lip’ of hebben een soort cockney jovialiteit… Daniel was een heer die beide vaardigheden had en er simpel mee speelden. Een Lord en een Bell boy… ongekend persoonlijk….
‘Je lichaam volgt je zielenpijn….. ‘ was zijn openingszin…die hij min of meer in mijn richting prevelde…
“Komt daar de ziekte vaak vandaar of door…?†Poogde ik aan te sluiten….
‘We veronachtzamen de pijn die we beleven… je droom of werkelijkheid is heel eenvoudig te slopen… echter we realiseren ons het laat…dan is je lichaam aangedaan als afleiding en wellicht slot betoog…. ‘
“Waarom (te) laat?â€, vroeg ik…
‘We geven ons over aan een soort oorzaak en gevolg, waarbij wij veel langer nadenken over wat de ander bedoelde… en de ander wellicht niet denkt of aan geheel iets anders…’
Pietsie complex voor mijn simpele brein.
“Wat of wie heeft je deze pijn doen laten groeienâ€â€¦ leek me een goeie
We staarden beide in de ramen elkaar aan. Geen enkel moment direct in de ogen. Vaak sloeg hij zijn ogen neer, de deemoed en pijn waren dan zichtbaar.
‘Het is verdriet door onrecht…,oncontroleerbaar onrecht…’
“wat doe je er nu mee…? “.
‘Mijn lichaam takelt af…. De geest… weet zich geen raad…’
Slim dacht ik en ik noemde Rupert Sheldrake en het schitterend ongeluk….
Sheldrake kende hij mijn zijn morfogenetische velden, het schitterend ongeluk niet.
-ook een pseudo intellectuele romanticus gelijk mijzelf dacht ik…
“Hoe breng je de dagen door…? In jezelf of in de wereld�
Slimme vraag…. Wees eerlijk…
‘Ik probeer in gesprek te komen met mijn kind, die is volwassen, alleen eerst maar een gesprek’
“Da’s een kleine intense wens…. Is er iets voor gevallen?â€
‘Nee niet dat ik me bewust ben…. dan nog dan praat we t uit… dat is nu juist het schone van onze cultuur….mensen blijven in hoofd zitten met de pijn van onrecht en dat wordt de dood… het lichaam verdraagt dat niet…. Aangestuurd door mijn geest…. ‘
Oeps, dit is serieus. Natuurlijk had we mekaar aan de zuurstof beleefd een maand lang en wisten we wat stilte en ademnood zijn. Isolement doet veel met een mens.
Hij keek mij recht in de ogen aan, vol liefde …. ‘Ik ben verwonderd zo met je saam te zijn’
Parafraseerde hij Slauerhoff… De ogen vol met water, geen traan die liep….
‘Het is verdriet dat me tot afscheid brengt, terwijl er zoveel intens leven is…Zou m’n kind het ooit weten en leren zien door een andere bril…. ?
Hij stond op, zijn halte was daar. Omhelsde me en kuste me op de wang. Ik hem ook. Mannen van stavast op weg naar hun einde die liefdevol deelde wat ongrijpbaar geworden was…
Een schitterend ongeluk
- Wij zijn een bijproduct van de natuur
- De natuur is wreed en zinloos
- Mens is zeer gefixeerd op het zijn van de ‘meter van alle dingen’ in plaats van te leven en verbaasd te zijn over de wonderbaarlijke paradox die het leven isÂ
We weten dat wijsheid nooit iets brengt….
Herakleitos van Efeze…. strijd is de vader van alle dingen
 Net wat meer moeite doen dan? Frontaal?Â
Doet denken aan oude testament… oog om oog… bloed geheel waar we alle beschaving laten….
T lijkt immer daarmee recht en onrecht….min of meer cowboys tegen de indianen… daar klopt geen fluit van…
nog meer in isolement, aan de zuurstof en aan infuus… het perfecte dieet om geest en lichaam kleiner te maken en de levens poëzie zo gecomprimeerd te maken dat slechts je eigen tranen t nog verstaan
ververbonden in een universum waar men verstaat dat samen-komen gehelen maakt
 Net wat meer moeite doen dan? Frontaal?
