De grijze Monnik beleeft alles nieuw

 

Nooit is er ooit een wind die zo fraai waait als op Schiermonnikoog

Bij paal zestien stopt het eiland en begint de grootte wereld

 

In de mist, bij t Willems duin zochten we spoor naar het Kobbeduin

Het zal 1980 geweest zijn, winter… Een aantal jaren achtereen was ik alleen van voor de kerst tot na nieuwjaar in Paal 12 (geloof ik dat het heet) in een 1 persoons kamer.

 

Ik liep voorop, althans dat dachten zij. Een man en vrouw, een stelletje denk ik.

 

In mijn hoofd zat, zij blijven op afstand, komen niet dichter of verder, dus ga ik goed.

 

De mist werd dichter, de kou kroop naar de huid soms zelfs erin. 

Het eiland is zo groot niet

Echter de mist maakt alles zo klein dat t eiland mega groot wordt

 

Zij naderende me, ‚ken jij de weg?‘. „Normaal gesproken wel, zei ik, nu dacht ik we gaan de goede kant op omdat jullie achter mij aan bleven lopen en niet nader kwamen“.

In het zand zag ik drie cirkels. “Hebben jullie die gemaakt? “

‘Ja we dachten dat we in cirkels liepen, hier is alles grijs en prachtig bruin zwart, als in een mooie grot, toch maakten we een teken voor de zekerheid. En ja hoor. We liepen in rondjes. Grappig is dat wij dachten jij weet het, we lopen gewoon achter je aan`:

“Hebben jullie enig idee van de tijd?”. 

-‘ Nee, we zien het wel allemaal donkerder worden, met het vallen van de avond komt de koude nacht’

– “We moeten recht zien te lopen, dat is de enige oplossing. Het eiland is op de keeper beschouwd 3 bij 14 km lengte en 4 km op z’n breedste punt. De Berkenplas ligt uiterlijk op 4 kilometer. Willemsduin is strand naar links. Kobbeduin is duinpartij naar rechts”.

 

Ik was die dag om 9 uur vertrokken, met 1 fles water , een appel en een banaan. Vaste ritueel. 

Nu was t bijna 8 uur in de avond. Met ons drie, bijna hand in hand, hebben de tocht naar de dorpskern aanvaard.

Kouder en kouder, donkerder en donkerder, mist boven al. We konden elkaar al bijna niet meer zien. Toen trof ons een geluk. We stapten in een sloot, een water. Schiermonnikoog doet aan reliëf omkering. In ene stonden we in de kreek. De rekensom was toen eenvoudig:

Komt uit de wadden dus het dorp is op weg naar links. 

We konden ook nog meelopen totdat we bij t wad waren. We gokten het, waren nu ongeveer bij paal 12 en besloten direct naar het dorp te lopen. 

Er ging veel door mn hoofd, temeer omdat we ergens wisten waar we waren. De flarden van mist, de Berkenplas, de eerste boerderijen en de jeugdherberg.

We zijn direct Hotel van der Werff in gegaan om toch maar even op te warmen.

 

Later bleek het een ervaring. We mogen en kunnen elk moment cultiveren. Als gebeurt het voor de allereerste keer. Als ben je een kind dat weer Disneyland in gaat om elke dag nieuwe dingen te ontdekken.

Ik ben tientallen malen op de Waddeneilanden geweest. Steeds weer opnieuw nieuw.