Realiteitstunnels en het einde van het ik en ander gedoe

Row row row your boat… gently down the stream… life is but a dream…

Of de pracht zin: ligt niet alles wat men wil met de laatste adem stil

 Voor even een mooi begin. Wim Sonneveld – Carolien

 

De visboer in katwijk zegt: “Ze worden steeds jonger dement”.

‘Hoe jong is jong?’, vraag ik.  Ik kijk op straat en vraag: ‘ … zoveel volgzaamheid… is dat dement?’

“Nee… families onder elkaar… dorpjes….je kent t wel…”, prevelt de man.

Aha zeg ik:

‘Een oude restauranthoudster vertelde over incest in een zeeuws dorpje bij koekebakkers: “Wordt verhuld in grote familie”. Zo iets?’

“Juist.. dat is ook zoiets… vroeg dement en geen notie van leven… een krimpend bestaan is ook een bestaan”

Hij had er duidelijk plezier aan, aan dat gesprek van ons. Ik giste naar wat hij zou bedoelen. Vermakelijk was het wel even.

Terloops vraag ik of ik een keer een dagje Lekkerbekken mag bakken, omdat het me zo leuk lijkt dat in de vingers te krijgen.

Ik ben mild geworden en in het speelveld dat dan leven heet; wel soms geheel dronken van al de indrukken. Toch kan dat alleen als je tijd neemt om te drinken… dat is dan niet meeloopt van a naar b en later weer terug van b naar a.

Hoe laaf je jezelf dan aan het leven? Waar dan gaat de bezieling en de aandacht naar toe? Vergelijken kun je alles, waar meet je het aan?. Beter is het wellicht om te beleven.

De speelse indexloze wereld verandert spoedig en zeker. Er is geen plek van aankomst en toch leven we alsof we onderweg zijn. Er is geen referentie en toch meent menigeen te weten.

Is er een wereld behoudens je eigen perceptie?

We zijn nu eeuwen lastig gevallen met de allegorie van Plato en de grot. Dat heet dan waarnemen, zien, deelbaar maken en nog van alles meer. Het vergelijk tussen het zogenaamd ‘kenbare’ en ‘het mogelijk nog te kennen’. Het vergelijk tussen de ‘ik’ en de (imaginaire) ‘ander’.

What is Real? (Plato) – 8-Bit Philosophy

The Cave: An Adaptation of Plato’s Allegory in Clay

Alles gaat over willen en kiezen, zo lijkt het wel. Grip willen krijgen op grotere zaken dan we kunnen bevatten.

Nu komt het meer dan ooit aan op organiseren en dan heel bewust leven.

Dat is een receptenspel dat jezelf en de ander dient.

Het is een spel vorm waarin entertainment, het meenemen van de ander in je beleving mooi herkenbaar wordt.

Verkoop geen waarheden. Deel je beleving en die is waar voor even.

De zachtheid van je aandachtspel koesteren. Je zintuigen en vooral waarnemen. Het gaat niet om gelijk hebben maar om deelbaarheid.

Je hoeft er niks van te vinden. Immers we zullen toch meer moeten aannemen dan willend waarnemen.

Met Wim Sonneveld:

‘Want waar een mens van houdt vindt ie het mooiste

Je moet toch ergens heen met je aanhankelijkheid

Al is ‘t oud, al is ‘t saai of lelijk

Waar een mens van houdt, dat raakt ie niet graag kwijt’

 

Afscheid nemen dat is toch iets…

Verbind je aan elk en ieder moment, intens en oorspronkelijk

Vol aandacht