Alles is opgezet

Over Naturalis en de geschiedenis van plezier

Ik loop uit onderwijs gebouw 3 LUMC Leiden, onder-wijs gebouw. Zie 2 kleine meisjes met stapels pluche dieren in vele varianten in den handen. Ervoor, ietwat gebogen, als Awater zelf…, de opa.

‘Dagje de natuur in Naturalis beleefd?’ vraag ik monter.

De meisjes roepen beide “Jaaaaahhhhhh”.

De Opa: “Zolang het nog kan, voordat het wordt wegbezuinigd. In de politiek zitten geen mensen met visie op cultuur en alle jeugd haakt af.”

 Een van de meisje wil iets tegen hem zeggen. “Nu niet, ik ben in gesprek met deze meneer”.

 Hij reutelt wat door. Welbespraakt en aandachtig, als zou ik er iets mee weten te doen, met wat hij eruit slaat.

Hij vraagt letterlijk: “Waar moet het heen, wat is de oplossing?”

 De meisjes kijken mij vertwijfeld aan. Wij met ons 3 halen de schouders op, waar die van hem dieper in zijn jas zakken, zijn hoofd er middenin min of meer.

 ‘Krant de deur uit en TV het raam uit. Nooit meer naar die ‘mooie’ verhalen luisteren’, los ik de zaak voor hem op.

 Ik kijk even schalks of ie in de gaten heeft dat zulks ook een verhaal is, i.q. van moi.

 “En dan?, hoe bereiken we die politici, wie worden de nieuwe? “

 ‘Niet, als je het niet zegt dan merkt men niks’, zeg ik opgewekt

 “U denkt dat het geen probleem is, dit kan toch niet langer zo?”.

‘Welk probleem’, vraag ik terwijl ik met de dieren van de kids speel en met hen lach.

“Hoe bedoelt u… welk probleem?”

‘Ziet u, het is al weg’

“Wat is al weg?”

‘Het probleem!’

“Welk probleem ??”

‘Ziet u!, weg… verschwunden’.

‘Leuk he, zeg ik tegen de meisjes, met je opa op stap hij is grappig’

“Onze OPA en zoooo lief en leuk”

De man kijkt vertwijfeld, lacht als de kids hem omarmen.

 Nog steeds ben ik op het terrein van LUMC. Geen ziekenhuis meer maar een Medisch Centrum. Dat is een stap in de richting, de naamgeving bedoel ik dan. Health palace zal volgende stap zijn. Uiteraard met Terminal 13 ook op het terrein, voor de uiterste niet-thuis-te-behandelen-gevallen.

Als Naturalis de natuur kan vertegenwoordigen, dan moet het toch mogelijk zijn om van artsen sjamanen te maken en van mensen figuren die leuke etiquette erop nahouden waar kinderen blij van worden… als je toch met ze op stap bent.

Aandacht omzetten in gedrag dat licht geeft.

De wens om het tastbaar leuk te maken, dat is het. Musea zijn voor ouderen wellicht wat ze zijn. Kids maken de geschiedenis en van alles een prettig verhaal of een leuk deelbaar opzetje.