Afscheid en wachten
Aanraken, aankomen en er onmiddelbaar zijn.
Nu de tinteling die het wachten en de inlossing brengen.
De stilte is zo betekenis vol. De ijle stilte van afscheid en aankomst. Mensen gaan en komen, even was iemand er en dan voor altijd of soms even voor altijd in vlees niet meer.
Ouders, geliefden, mooie momenten, scholen, banen, talenten.. noem het maar op.
Afscheid is waar de gedaante een wisseling maakt. De kleuren anders even aandoenlijk roeren in je waarneming.
Als je weet waar je naar kijkt dan zie je het. Bij afscheid en wisseling kun je gaan zien wat er nog eerder niet gezien was. Dan krijgen heimwee en verlangen voet aan de grond. Het richtingloos dralen met tranen in je ziel, die geen mens ziet, tranen van geluk of verdriet waardoor je niet scherp hoeft te kijken en te zien.
Kijk het wachten tussen 2 momenten. Op het station, midden in de hal juist tussen de 2 trappen in met ogen op alle gezichten en lichamen…. zoekend naar die ene blik… onderwijl deelgenoot van een bewegend soort van fundamenteel ervaren. Je bent gewoon, immers je aandacht ligt buiten jezelf en bij de verwachting. Wat hoop dan al niet kan doen, als het gevangen wordt in weten van de aankomst. De ijlheid even de overhand neemt.
Het wachten geeft betekenis aan. De stilte is je vermogen het wachten goed in te vullen, het is de scharkering tussen de verschillende momenten. Elk moment ga je een grens over door deuren open te maken, dat heet: nieuwe verbindingen aan gaan.
Alles is voor even altijd waar.
Voel jezelf, in de wachtkamer voor je bij de arts naar binnen gaat: hoe nu precies wat te vertellen? Wat krijg ik te horen? Je denken in alom richtingloos. De gezichten en muren geven ruimte.
De tellen voor het begin van de bruiloft of crematie; de ademhaling net voor je aanbelt bij je geliefde die je afhaalt. De sferische leegte van je nieuwe huis, de adem van het oude. De cirkelde energie in de collegezaal net voor het tentamen. De tellen voor de start van het concert waar de dirigent zwijgt en vraagt zonder woorden. Dan het vrezend wachten van de musici aan het einde van een emotioneel stuk dat ze gespeeld hebben… het concert gebouw valt stil… Een ieder ademt zacht…
Daar is het de openheid die even de inval van licht, het spectrum ervaar baar maakt Ongrijpbaar, oh zeker ondeelbaar in woorden.
De meest fundamentele waarneming is deelbaar, echter nooit aanwijsbaar herhaalbaar. Deelbaar alleen in een golf, trilling of gevoel. Elke beweging, elk gebaar is lichtvoetig afgestemd… elk woord breekt waar die concreet wil zijn.
Soms voelt het als heb je op ‘dat ene moment van verbinding’ gewacht. Het ‘Eureka’ dat woordloos de stilte in gaat. Dat brengt geloof, zacht vertrouwen, soms bijna religieuze verbinding. Die verbinding is voor eeuwig.
Waak dan voor wie wil analyseren en beschrijven. Die de invulling van het wachten wil mengen met zijn of haar geluid.
Kies ervoor het zachte spel van tinteling te houden.
Je keert in het goede wachten terug naar het besef waar je over heen geraasd bent soms.
In dit levensspel, dat optisch aantrekken en afstoten lijkt, draalt terug naar wat oorsprong is.
Aanwijzen proberen we, identificeren, aanduiden. Om de relatie aan te gaan, voor even de verbinding. De richting van ons delen, denken en doen pogen we even vast te grijpen.
Ik maan de stilte niet als heroverweging te zien, maar… meer als sterren spel.
Alles is aan het firmament. De kleinste details. Bewegingen en wind, zon en schaduw, geluiden en bewegingen. Onmiddelbaar daar en toch ook weer niet.
We weten de ogen zien wat er lang niet meer is, mening ster is niet meer waar wij ‘m wel zien. Veel sterren zijn uitgedoofd maar het licht blijft nog komen.
Sterren zien op plekken en dan naast je een ‘geleerde’ je horen vertellen dat ‘die ster allang gestorven is’. Licht doet er immers een tijdje over voor het aankomt, althans in je waarneming. Het kan zelfs zijn dat je het licht niet ziet. Voor alles lijkt dan een eigen snelheid.
Oh, oh het brein… de behoefte.. de aandrang … te identificeren zo eigen
Hoe nu betekenis te geven als de spijkers in de muren er niet meer zijn?
Waar de referentie en ‘bewijzen’ niet meer tellen!
De pretenties aangenaam doorzien worden!
Niet, zeker niet oordelend ook niet normerend
Hoe nu
De laatste stap, van het mystieke program des levens, te vullen? De stap waar je geniet van wat er aan energie is, zonder het te duiden terwijl je het toch beleeft.
Zacht, bovenal zacht en stil.
Las wat ‘wacht’ momenten in, elke dag opnieuw.
Je wacht en weet wat of wie er komen gaat. Die tinteling vul je verstild en ijl.
Deelbaar
Ja deelbaar
In kunst of bezieling waar elke waarneming een onderwerp is om de tinteling te delen.
