Kijk echt door de kleren heen

http://www.youtube.com/watch?v=ZjDbJQKDXCY

 

Een dag, gewoon een dag als zovele anderen. Onder weg van de ene afspraak naar de andere. Er gebeurt waar je bent, de vraag is dan altijd: ben jij bij wat er gebeurt? Volgen kan je het allemaal niet. Hoeft ook niet, alles is een selectie. De moleculen veranderen als je ergens echt bent. Hoe ook, je aandacht maakt wat eerst niet was, laat het even oplichten…., brengt het tot leven.

 Even koffie bij Starbucks Utrecht. Rechts bij binnenkomst staan 2 stoelen naast elkaar, erop slaapt 1 vrouw, met haar hoofd op de schoot van een andere vrouw. Even verder in de hoek zit een jonge vrouw te werken. Ik ga tegenover de 2 dames zitten om te werken. Charlie mijn hond trekt hun aandacht en maakt contact.

De slaapster en haar vriendin (beide midden 30 de ene uit India en ander creools)  behoren niet echt tot het ‘standaard’ Starbucks publiek. Afgesleten schoenen, de kleding …laag over laag (terwijl het buiten rond de 20 graden is) en … geen koffie…. Zeker 6 plastic tassen. De gezichten meer dan vermoeid en mistroostig. Duidelijk zwervers.

Charles gaat tegen 1 van de dames aan zitten. Honden voelen en zien menselijker, praten niet over verbinden maar doen ‘t gewoon. We weten…uitgerekend de mens is onmenselijk…

Ze staart mij hulpeloos en leeg aan. Ik poog te praten, dan in het Engels, dan het Nederlands. De vrouw gebaart min of meer dat er niets binnenkomt. Mijn intentie is ‘iets te kunnen doen’. Een even onduidelijk als redeloze bezieling, maar wel integer dat staat vast.

De jonge vrouw naast me kijkt me aan. De tranen in haar ogen. “Tjee, wat nu?”, vragen we elkaar. In kennelijke kleding, met ergens een meegelift patroon dat we in deze maatschappij herkennen in ordentelijkheid, zouden we grappen gemaakt hebben en gesprek gevoerd hebben… ook met de dames. Nu vullen we in en doet het zien pijn aan onze ogen, gaan we in de medeleven- en hulp modus. Het verschil is geboren. Er is geen norm, wel zien we dat deze treurnis nooit de bedoeling kan zijn. Ook zij doet ijdele pogingen om contact te maken.

Sarah, de jonge vrouw, vertelt dat ze uit Somalië komt. ‘Mijn vader heeft ervoor gezorgd dat we via Rusland naar Nederland konden. Van hem geen enkel spoor meer. Ik woon hier met mijn zussen en moeder’. Ze is 22 en studeert psychologie en rechten.

Keer op keer proberen we samen contact met de 2 vrouwen te maken. Ergens van hulp te zijn. De tranen achter de ogen van de vrouw die wakker is zijn onzichtbaar. Het gezicht is leeg, de ogen hol. Alles trilt. Wij, Sarah en ik huilen achter de ogen.  Sarah’s ogen vullen zich zichtbaar. Ze spreekt over de herinneringen van een geschiedenis waar ze van zegt “Ik heb het niet bewust meegemaakt in Somalië, maar ik voel nu mijn geschiedenis.” Sarah is een engeltje, zacht een heel sterk aandachtig. “We rennen maar door en leren de taal van de samenleving maar ziet nu dit is het samenleven … en daar weten we geen raad mee”, sprak ze mooi.

De slaapster wordt wakker en de 2 vrouwen waggelen trillend weg. Wij staren elkaar aan, even machteloos als verstild.  Nog geen 3 minuten erna komt er een andere vrouw zitten (zo rond de 37). Weer duidelijk in de war. Ook trillend. Teveel tassen. Wel een mobiele telefoon. Ze begint te vertellen dat haar kinderen in Spanje zijn. Een zeer warrig verhaal volgt.

Sarah en ik gaan er, geoefend als we nu zijn, vol in. Als mensen proberen we inzicht te krijgen. De vrouw steunt, trilt en zucht. Vertelt onsamenhangend.  Wij zoeken ingang om iets te kunnen doen. Er is geen vat op haar te krijgen. Het relaas blijft openingen geven, echter negens kunnen we naar binnen.

Charles zit tegen haar aan, de vrouw aait hem, optisch gedachteloos.

Ik ‘moet’ weg. Wens de vrouw en Sarah het beste en geef wel mijn kaartje voor als ik iets kan doen. Aan alle kanten voel ik me vreemd. Kan ik weggaan? Waar gaat dit over? Wat wordt er mij gezegd?

Dus ik naar mijn afspraak. In de avond kreeg ik een mailtje van Sarah:

Beste Cor,

 Wat een rare dag is het toch vandaag. Na u vertrek heb ik nog één uur in de Starbucks gezeten om te werken aan een deadline. Ondertussen heb ik met de dakloze vrouw gesproken. Ze vertelde dat ze seks heeft met andere mannen voor onderdak, geld en sigaretten. Dit was het enige volgens haar wat ze kon doen om aan geld te komen. Ze was erg in de war en ik had haar gevraagd hoe ik haar kon helpen. Ze heeft me gevraagd te bellen naar een daklozenopvang. Helaas had ik slechte verbinding en heb toen besloten om naar de bibliotheek te gaan (waar ik momenteel nog steeds zit) om mijn studie opdracht te versturen en vervolgens wat nummers te gaan zoeken van daklozen opvangen. In Utrecht zijn er kennelijk slechts drie en géén van alle had per direct een plek. Ze zit nu momenteel nog steeds bij mij in de bibliotheek. Ik heb geen idee wat ik met haar aan moet, maar ik vertrek zo dadelijk naar huis. Ze vroeg of ze mee mocht, maar ik heb gezegd dat ik dat liever niet heb. 

Ik ben blij als ik vanavond thuis ben na zo een gekke dag als deze.

Sarah

Ik mailde terug:

 Dag  Sarah

 Weird deze dag. De schoonheid van jou ziel. De pijn in de gezichten en in t lichaam van de 2 vrouwen en het hoereren van deze dame. Het leven, althans waar wij het voor houden, is ingewikkeld. Zeker als we zo willen leven als dat we willen dat onze kinderen behandeld worden. In de loop der jaren zijn we hard geworden, onmiddelbaar op onze hoede, we weten niet waarvoor… noch wat we ermee aan moeten.

Hoe is het afgelopen?

Cor

Sarah weer:

Beste Cor, 

 Ze was tot 18.00uur met mij in de bieb. Nadat ik alle opvanghuizen had gebeld en geen overnachtingsplek voor haar kon regelen heb ik haar aangeboden om via mijn telefoon naar haar moeder te bellen. Ze kon de nummer van haar moeder niet vinden en heeft een paar vrienden gebeld. Ook deze namen hun telefoon niet op. Vervolgens heb ik haar 2 euro gegeven zodat ze via een belhuis alsnog naar haar moeder kon bellen. 

 Ze heeft haar email adres gegeven en haar skype naam. Ik heb haar uiteraard niet toegevoegd, omdat ik dat te persoonlijk vind. Ik hoop dat het goed komt met haar. Ik heb gedaan wat ik kon doen.  

Ik reageer:

 Tjee Sarah wat een heerlijke ziel ben je.

Het zijn de echte zaken des levens en jij gaat er perfect mee om. Mij is dit heel heel waardevol en fijn.

De wrangheid wil dat ik aan het werken was aan een project: recepten voor geluk (de variant daarin your gifted moments) “Betekenisvolle momenten die je leven gekleurd hebben en kleur geven deelbaar maken in een recept”.  (uiteraard heb ik Sarah gevraagd om daar een bijdrage aan te leveren).

Daarnaast, nog die dag zat ik weer in de trein. Onderweg zijn we  allen altijd. Klaarblijkelijk gebeurt daar veel. Ik hoor een stelletje praten over ‘hoe belangrijk het is dat de groep managers zichzelf echt leren kennen”. Duidelijk trainers. Betekenisvol zijn heeft toch steeds een andere dimensie in hun Maslov werkelijkheid waar ‘zelf verwerkelijking’ echt iets lijkt te zijn.

Stoelen achter me… een jonge man: “Mijn zus is tandarts, ik wist niet hoe ik mijn geld moest verdienen, maar (met een merkwaardige grijs) zij doet dat nu voor mij… ik ben de manager… hebben mijn ouders geregeld. Zij is de benzine ik de beheerder van het tankstation”.

 

Voor Charlie is het zo het is. Hij hoeft niet dwangmatig betekenisvol te zijn. Hij is het eenvoudig weg. Hij meet niet. Hij kleurt de situatie niet. Hij vergelijkt niet.

Wij ach, in armoede, vergelijken en meten… onbekend waaraan… Hebben de neiging om buiten het moment, het zijnde moment als een onderdeel van een levenslijn te zien. We zijn zogenoemde story tellers geworden of zijn we al door de eeuwen heen. Onze fantasie houdt ons gaande.

Als de realiteit te hard aangevreten heeft, dan zijn decorum en fantasie even weg. Dan legt men een verhaal voor onze ogen waar we moeizaam iets mee weten.

Laat dat dan de wake up call zijn.

•  Elk moment is een moment waarbij je vanuit je eigen situatie niet meten kunt. Ergo vergelijk niet
•  Leef vanuit wat is. Dat is zelfleiderschap.
• Iemand die aan het verdrinken is heeft de neiging om je mee te sleuren. Wil je wat doen: wees strikt en helder; zorg dat je heel goed kunt redden; heb je juiste middelen en weet waar de wal is.
• Men zegt: de interne monoloog (of dialoog) is een grote vijand. Over de grens heen blijkt andermans stem moeizaam te horen en vraagt hulp een goede strategie
• Weet contact te maken, daarna wel goed in de gaten hebben wat je te bieden hebt

Epke Zonder-land (…cool deze naam) zegt:

“Ik moet de oefeningen visualiseren, steeds weer… dat vraagt veel…wel is dat essentieel om bij het gewenste resultaat te komen”.

De eenvoudige waarheid is meest dat wij willen verbinden. Ten eerste natuurlijk moet je de klik met jezelf hebben en die hangt vaak samen met geloof in een toekomst. Hou die klein en overzichtelijk als je aan het werk bent. Mensen zonder focus verlammen. In geval hier is het geloof weggegaan met het beeld van enig aanvaardbare toekomst. Handig is een beeld van een aankomst te hebben, hoe klein ook.

Het resultaat van Epke gaat over optimaal je lichaam en concentratie te gebruiken, om voor en met jezelf een prestatie te leveren… de middelen heel goed te gebruiken. Dat vraagt toewijding, oefening en een heel duidelijke aankomst in resultaat.

Hier zien we dat het decorum verlies, alle positieve geloofsaandacht weg duwt. Zowel bij de mensen zelf als bij de mensen die willen helpen.

Esthetiek in relaas met de ethiek, dat geldt vooral de toeschouwer… die even door het uiterlijk heen dient te leren kijken

Dat is het logische antwoord op alles… tenminste….

Onzekerheid is je kracht om open te staan