Hallo Held
Turkije zet een mooie stap: wij zijn mensen
Het leven is een mysterie.
12 was ik toen mijn verbazing over ‘het gebrek aan waardigheid en esthetiek’ me vaak buiten de groep plaatste. Ik verhuisde in stilte naar een observatie positie. Wilde grip krijgen op de wereld en de bewegingen van mensen. Struikelde steeds meer over ‘regels’ en ‘zo hoort het’. Viel dan in nietszeggende gaten van ademloze overgave aan ‘het systeem’.
Wij zijn toch het ‘systeem’ , dacht ik altijd. Toch ik ben geen revolutionair maar wil zo graag zelf delend leven.
Deels zijn we boeren en willen het land bewerken, ons kunstje doen en ons verbinden met de natuur. Als begin. De regelmaat boert inmiddels ietwat op. De grauwe stroom van ‘geluksvinding’. Nu zitten onze wortels niet meer in de aarde maar in de ruimte, we verbinden ons en onze energie is de eerste stap. De gewenste uitkomst de 2e en de uitkomst de 3e. We bezitten nu het vermogen meer dan ooit zelf te kiezen.
Er is een hele grote groep mensen die de waardigheid terug wil.
Rules
Toch verzuipen we nu in regels. “Handhaving, monitoring en ‘riskmanagement’†, een lijvige handel voor nieuwe ‘ondernemers’, vaak verkapte werkeloosheid op stations, parkeerplaatsen en in bossen in de vorm van controleurs en handhavers.
Legers ‘adviseurs’, journalisten, beleidsmakers, politici enz enz verdienen er hun boterham mee. De zoveelste colonne omgetoverd in bureaucratische minkukkeligheid.
In bedrijven zijn we bijna weg van waar het ook weer om ging: de klant dienen.
Alles onder het mom van ‘dat we niet in staat’ zouden zijn om zelfstandig enig moraal en etiquette erop na te houden.
Het leek er even op (laatste 2000 jaar zal we maar zeggen) dat alles terug gebracht kon worden tot een materiële zaak, waarin middels rare structuren de ene mens de ander wilde vertellen ‘hoe het leven te doen’. In zin van overleven. Niet kwaliteit van leven, dat zou later komen…. Als ware we de Decamerone (Giovanni Boccaccio) vergeten zijn.
Als je ‘deze religie’ , ‘deze politieke inzichten’, ‘deze zienswijze’, deze muziek’, ‘deze stroming volgde’…. Dan ja dan zou het allemaal goed komen. Deze zouden wel even de voorwaarden scheppen, voor ons. De goedmoedigheid ten over zal maar zeggen.
De ‘ouder’, ‘politicus’, ‘ondernemer’ was vaak niet ten voorbeeld maar stelde het beeld. Meesmuilend moest de massa- die uit echte mensen bestaat- mee. De media deden de rest. Wat merkwaardige (met name) t.v. en journalst-figuren (over opportunisme gesproken), -er zijn ook heel goede-, verdienen ook hun boterham met etaleren van hun domheid en het uitvergroten van ‘je houd je niet aan de ‘regels’. Oh, oh, het vingertje van moraal en opvoeding.
Hallo Held
Nu zijn er zoveel helden dat er geen helden meer zijn. Er is zoveel input dat er geen input meer is dat lang kan beklijven. Er heerst daar rust. De bevrijding begint van dit historische vehikel. Slechts nog nazaten van de oude wereld huizen soms in de media. Naast vele slechts tupperware lobbyisten, die ook hun boterham willen verdienen. Laat ze in hun wereld. Of zie het spel aan. Je kunt de ‘baas van een ministerie toch in deze vorm nauwelijks nog serieus nemen.
Oh normaal alledaags leven…
Nog, nog is daar de roep om de kus onder de boom in de regen. Het heilige gevoel waarin het water een scherm was. Als in Twighlight (de film), de film, waarin de kleur van verlangen ingelost is –ik heb mijn hele leven op je gewacht- dan zwijmelen er een hele generaties weg. De binding die voor altijd is, die kennen wij toch ook. Ergo de passie van de ene mens tot een ander. Die van jou tot een ander of een prestatie.
Nothing is ever going to come again and still
Everything will always be
Een Goeroe, een politicus, een leider in welke zin ook. Het zijn acteurs maar er is geen film waar men naar toe wil komen. Ze vragen aandacht, vertellen dat ze goed voor je doen. Vervoeren je niet.
Dat doen de acteurs, nemen je mee in een film of stuk
Dat doen de kunstenaars die hun werk delen
Dat doen geliefden die hun aandacht delen
Dat doet de hospitality die een omgeving scheppen
Daar leeft de passie voor hun spel.
De leiders die voortgaand roepen dat zij de voorwaarde scheppende omgeving creëren. Aangemoedigd door journalisten die weer van die berichtgeving leven. Die serieus nemen? Dan zijn meningen belangrijker dan de uitkomsten…
Onraad
Op Macro niveau zijn we getuigen van de meest gruwelijke besluitvorming en missers. Op meso niveau duikt menig een weg voor verantwoordelijkheid als de baas binnenkomt en meten velen zich gedrag aan dat hen niet past. Op micro niveau zei de oude generatie: het is jou probleem. Voor een kind die de wereld in kijkt een merkwaardige gewaarwording, maar meest… meest in de media. Niet in het leven van alle dag. Turkije laat dat nu zien. Een stap.
Alles ging onder het bewind van een merkwaardige perceptie van ‘macht’, gegeneraliseerd en tot onzichtbaar ijkpunt. De verhoudingen werden onderzoeks- en aandachtsgebied.
Nu: laat de harmonie de uitkomst maatgevend zijn en hou de menselijke maat. Zie mens als mens en die zal mens zijn.
Er waait een nieuwe wind, die zegt: ‘U mag uzelf koning vinden, mag mij als deel van uw volk zien, maar ik ben niet uw lakei’.
‘U mag uzelf de leider van het land vinden, maar ik leef op mijn land. Uw land mag u besturen, maar ik bestuur ook mijn land’.
Kafka schreef: Einer muß wachen, heißt es. Einer muß da sein.
Een pietsje opvoedend, dat hoeft niet meer. We zijn wakker.
En wach zijn we nu. Niet oordelend, noch veroordelend maar mee kijkend en beslissend. vragend om onze plek.
De revolutie van bewustZIJN, noemt men t ook wel eens.
De ‘leiders’ leren slechts nog communiceren, als belangrijkste opgave hebben ze: woordvoerder zijn.
Nu, wij hebben geleerd onze eigen woordvoerders te zijn. Zien dat er meer is dan de voorgestelde dualiteit tussen goed en kwaad. Er bewustzijn van esthetiek, tijdelijkheid en besef van eigen leven.
De pragmatiek heeft ertoe geleid dat de politieke idealisten, de ismen, exit zijn. De wirwar, de stroom van data is zo omvangrijk en toch staan zij als ‘rots’ in een branding? Alles stroomt er om heen.
Ach kom. Kijk mee naar de fragiliteit en het leven. Het is een zintuigenspel en daarmee is de ervaring een begin en niet het eindstadium.
De dagen gaan en komen
wij… houden ons aan de regels? Of leven ons leven? Hoe ook…
tussen de regels door leven wij
wonderlijk genoeg
niet in een generale repetitie.
maar werkelijk. Dat vraagt om elegantie en respect. Om aandacht.
De vraag is dan niet hoe dat te richten of hoe het te doen
Het antwoord is:
dat te doen
op zulk een manier dat onze kinderen, die wij ook zijn, met liefde volle aandacht nieuws gierig zijn
Alles uitvergroten en in het moment laten zijn
in oneindige grootheid
niets weten en immer verbazen
Het inrichten van je leven is aan jezelf. Er zijn middelen genoeg. Leiderschap heeft daarin geen plek. Wel gidsen gelijk craftsmen doen, voorbeelden maken en die aanbieden. Inspireren gelijk wetenschappers kunnen, bezielen gelijk kunstenaar dat doen. Meeslepen gelijk auteurs dat doen. De balts gelijk dieren dat doen.
Bezieling gelijk kinderen dat geven.
Je passie is het antwoord.
