Er zit geen vlees in de kuip

Het was Karel de muis in het prachtige boek van Koolhaas: er zit geen spek in de val.
Over verlangens, wens om aandacht en onhandige protserige dikdoenerij van de muis Karel.

Je zelf bewijzen ten overstaan van een, al dan niet imaginair, publiek… ach dat is een ding voor velen. Het is het ‘ik en de ander’ verhaal; het autoriteits- en machtsvraagstuk (zo jaren 78/80). Het maaigras in Nederland is de maatstaf. De cementlaag die de middenklasse heet en de nadrukkelijke neiging om Niet de verschillen te huldigen, maar eerst de meetlat te leggen op de overeenkomsten.

Verschillen huldigen is betrekkelijk normaal voor dieren. Is het niks, ook geen gevaar, dan huppelen ze door.

Jan Fourdraine, een wat controversiële psychiater en mysticus (Swami Deva Amrito)
Zei begin jaren 80: ‘Heel lang ben ik bang geweest om door de mand te vallen, maar nu weet ik… er is geen mand’

Een duidelijke vingerwijzing, à la Kareltje, naar de hallucinaties van een mens over de imaginaire ander. Wederom dus de ‘mede-mens’ en diens ‘mening’ als ijkpunt voor het eigen geluk.

De interne monoloog of dialoog als aanvoerder van deze merkwaardige onrust-schepperij. Uiteraard ondersteund door enige zo genoemde ‘significante’ anderen.

De ‘significante anderen…, dat zijn de mensen die ‘er toe doen’ (waak ervoor en zorg dat alleen mensen die je echt in je waarde laten en stimuleren tot deze groep behoren) in de keuzes in je leven. Dat kan de werkgever zijn, dat kunnen de collega’s zijn. Ouders blinken er in uit, om volstrekt volwassen mensen (ik reken dan boven de 25 jaar***) hun mening om te dringen. Het kan een schoolniveau of arbeidsinvulling zijn (lees eens het levensverhaal van Bomans en zijn relatie met zijn vader). Niet in de laatste plaats hebben we de idioterie in de politiek waar men keer op keer ‘weet wat het volk, de burger, wil of behoeft. En uiteraard… de media en reclame wereld.

15 jaar was ik, toen ik binnenkwam bij mijn grote liefde in die tijd. Apostolen en de van vleesgeworden Nederlandse zuinigheid. Ik zelf was en ben een jongen van de straat, inmiddels heb links en rechts mezelf te pletter geleerd (oh oh gewicht), maar in mijn ziel ben ik een mens van het dagelijkse leven.
De vader stapte op mij af, gaf mij een hand en zei: “Aangenaam”. Ik was aangemeld.
“Aangenaam?’, regeerde ik ….’Maar meneer we kennen elkaar toch geheel nog niet’.
Wat vertwijfeld keek hij mij aan en lachte ietwat ongemakkelijk. “Een volksjongen zeker?”, zei hij. ‘Ik weet niet wat u bedoelt’, was mijn vriendelijke reactie.
Het pleit was feitelijke beslecht. Er volgde een kruisverhoor over geloof, ambitie, levensinvulling, geen seks, wie en wat mijn ouders waren en wat ze deden, welke school ik bezocht (het meisje was een LEAO meisje en ik zat in brugklas voor Havo VWO, toen nog). De match was er niet, in zijn ogen. Dit in het kader van zijn: lange termijn doen en korte termijn denken. Omgekeerd zou meer zaligheid gegeven hebben.

Het is nooit wat geworden, tussen het meisje en mij. Nu weet ik niet of het de indruk die ik van de man had (licht veroordelend en mij niet accepterend) of mijn hallucinatie in deze. Of de dochter die de –vermeende of echte- teleurstelling ervaarde van haar ouders. Ik was vast overtuigd ook Apostool te worden, echter –met woorden van het meisje : “Je moet dan wel Echt geloven’ . Wat dat ‘echte’ geloven was en hoe ik dat nu moest doen, dat is een ding gebleven.

Ik zag geen kwaad in dat geloof en wilde alles ervaren wat mijn schone (15 jaar, mind you) steeds in verrukking bracht. Het zelfde spel heeft zich een aantal malen in mijn leven herhaald. Onhandig maar waar. En niet alleen in liefdes relaties.

Niet 1 andere intentie had ik, dan geheel meegenomen te worden in hun bezieling en waarneming. Een soort religieus of cultureel ‘crafstmanship’. Dat heeft me veel gebracht, in vele werelden kan ik me bewegen; later leerde ik dat zulks subculturen heten.

Ook heeft het me een redelijk verbazing en soms walging gebracht aangaande de domheid (ignorantie) van de mening mede mens. Laatstelijk hoorde ik nog een aantal verhalen: een 62 jarige beschimmelde alcoholist die zijn 30 jarige dochter wel even zou helder maken ‘welke keuzes zij waarom wel of niet moest maken. Een ‘moederachtig wezen’ die huilend brieven ging schrijven aan de staatssecretaris omdat haar kind uitgeloot was voor een studie (de volwassen zoon zat meesmuilend op de bank). In beide gevallen was een onderdeel van de hallucinatie: financiële zekerheid. De zelfde vrouw kachelde haar dochter uit het bedrijf in geval ze een bepaalde relatie zou aanhouden met een geliefde.

Het kan ook anders. De geweldige Cor Stutterheim, vader van Duncan en Miles (de laatste tragisch overleden tijdens een ongeval) van Sensation White feesten, zei desgevraagd wat hij gezegd had tegen zijn jongens toen ze 18 waren (beide miljonair op 21 en 25 jaar): “Je mag alles gaan doen, als je maar niet in loondienst gaat of een studie gaat volgen, ergo ga voor jezelf beginnen”.
Hij (CMG logica) was ook de uitvinder van de sms, zijn woorden: “Dat de sms een communicatie middel zou worden van deze omvang, 300 miljard per jaar in 2007, dat had ik nooit verwacht anders had ik wel een cent per sms gevraagd’.

http://dewerelddraaitdoor.vara.nl/Detail-stand-up-comedy.2544.0.html?&tx_ttnews%5Bpointer%5D=942&tx_ttnews%5Btt_news%5D=4336&tx_ttnews%5BbackPid%5D=2542&cHash=96fbe257c2c09226ae70f0596c17c280 (copy paste) DWDD 2007 Cor Stutterheim)

De ziel uit het leven halen door dwangmatig een mening op te leggen door misbruik te maken van de suggestie van ‘significantie ander’. De sociale en peer groep pressie bestaat dus. De omgekeerde Karel wereld. Kwalijk.

Voor mij is dit proces immer onduidelijk geweest. Ik leefde (en nu weer heel strek) in het nu. De wereld was en is mijn referentie, niet mensen alleen. De vogels, de planten, de bomen, zelfs de stoelen de mijn beren… alles wat leeft.

Het leven is groter dan het ‘minkukkelig-mensen-spel’ met figuren die vastzitten in hun eigen waanwereld.
Het leven is een mythe waar we ons soms verbinden op een zalige manier. Is dat met een mens, dan is dat immer tussen die twee mensen. Is het met een muziekstuk, dan is het met jouw en dat muziek stuk. En ga zo maar door. Be a craftsman en deel de methode stap voor stap.
De kunst is om dat echt tot in de ziel deelbaar te maken. Niet de vermeende zekerheid. De verbinding is het resultaat. Het resultaat niet de verbinding.

Hoe nu met dat ‘er zit geen vlees in de kuip’?
Zo je wellicht weet, ik ben geen psycholoog en wil dat ook allerminst zijn. Tenminste in de klinische zin, dus geen graver naar vermeende zaken uit het verleden.

Enig gesprek en samenzijn zonder dat te borduren om de ‘maatschappelijk werk rol of identiteit is bijna onmogelijk geworden in t Hollandse. Het leven borduurt zich daarom heen. Tragisch maar waar voor velen.

Een paar voorbeelden.
Jonge dames en heren van 20 jaar (na gevraagd) staan op straat (OxfamNovib) ‘Onderwijs in 3e wereld landen (Sic), is heel belangrijk, geef geld’.
Na wat gesprek heen en weer, vraag ik: ‘Waarom is onderwijs zo belangrijk voor Jou?’
“Ik moet toch een baan hebben en weten wat ik wil!”, is het antwoord.

Ik haalde Toon Hermans aan over Japie. ‘Wat wil je worden, vroeg de juf,?’t was in de derde klas ?ik keek haar aan en wist het niet?. ‘k dacht dat ik al iets was’
Even schuilde ik met Charlie mijn hond op een terras in de Thersiastraat in Den Haag. Een dame las een boek : ‘Onze twaalf zintuigen’ (of zoiets). Nieuwsgierig als ik ben, vroeg ik: ‘Hoe komt u ertoe zulks een boek te lezen?’. “Ik ben kunstenaar”, was haar antwoord. ‘Are not we all’, was mijn antwoord.
Mismatchend poogde we tot een gesprek te komen. Zij wilde vooral weten ‘wie ik dan wel niet wat en wat ik dan wel allemaal niet deed. Ze wilde me plaatsen. Net als de Novib kids.

Wilde weten wat voor vlees ze in de kuip hadden.

Weer een andere Japie kwam in mijn hoofd op:
„Is u Amsterdammer?” vroeg Bavink. „Ja, Goddank”, zei Japi. „Ik ook”, zei Bavink. „U schildert niet?” vroeg Bavink. Het was een rare burgermansvraag, maar Bavink dacht aldoor maar: wat zou dat toch voor een kerel wezen? „Nee Goddank”, zei Japi, „en ik dicht ook niet en ik ben geen natuurvriend en geen anarchist. Ik ben Goddank heelemaal niks.”
Dat kon Bavink wel bekoren.
(Nescio De Uitvreter)

Met Kierkegaard: Men zegt dat het leven naar achteren begrepen moet worden, maar men vergeet dat het naar voren geleefd moet worden.

Get a Life …
zou ik zeggen. Het mysterie dat het leven is, dat is magisch. Dierbaar is het als je de verbinding ervaart. De kunst is om er zelf vorm aan te geven, aan het leven. Het te dienen met je vermogens en liefdevolle aandacht voor wat je zintuiglijk waar kunt nemen.
Nijhoff zei: lees maar er staat niet wat er staat.
Je zintuigen, 5, 6 of 12, het zijn middelen om te verbinden. Je waarneming is daarmee een middel. Het waargenomene geen doel, slecht een middel tot delen.

* **wetende dat de meest invloedrijke maatschappelijke personen in de media en kunst vaak heel jong zijn. De Invloed van Beyonce, Messi of The Beatles of de Punk of Mozart of Blaise Pascal enz enz. is enorm