Een hondenleven

Der Streuner  de aanblik is gruwelijk ooit een baasje gehad en aan zijn lot overgelaten de straathond mijn dochter sluit haar ogen`: op straat ergens in de Algarve, zien we in de verte twee creaturen: ”Papa das sind ja Streuner’ de ene hond hinkt. Ze stoppen beide, wij rijden langzaam voorbij. ‚Wo ist ihren Herrchen’? Mijn Loulou kijkt me vol verdriet aan. Een kind begrijpt zulks niet. Daags daarvoor zagen we een zwerfhond op meest droeve manier staan. Tussen al het toeristen gebeuren in Albufeira . Even hulpeloos als machteloos. Het dier. Zoals zo vaak is pijn tonen is geen quest voor aandacht. De honden moeten leren zich waardig te gedragen, dan lopen ze nog een kans dat ze gezien worden. Dat geldt dan volwassenen, kinderen zijn anders. Honden ook. De laatste twee zien ze staan. Verleiden is een ding. Uiteindelijk praat de hond nog slechts in zichzelf. Troosteloos overgeleverd aan het levensspel, eigenlijk verlaten, het oogt zo troosteloos. Het toeristenleven vraagt wat, zou je denken. Toch zijn er talloze mensen die zulke honden een nieuw huis geven. Net niet even zovele dan die honden (vaak ook kids en mensen) aan hun lot over laten om hun eigen ‘carrière en pad’ te gaan. Hulde aan de mens die aandacht omzet in gedrag. In Berlijn is het beeld van de zwervers op straat. De toeristen wandelen door. De waarheid is: je kunt toerist zijn. Echter mens blijf je ook, voor mens en dier.