Zin geven en breekbaarheid

 

Op station CS komt een familie terug van een vakantie, een klein meisje staat met haar pluche olifant te wachten, onze ogen passeren… even kijken we elkaar recht aan. Zacht.

Mijn kindje heeft in bed: Bell en Bella (twee varkens…pluche) en Rick een Teddybeer. Wij praten met ze. ‘Waar zijn de jongens’, vraagt Loulou als ze even uit beeld zijn.  De omhelzingen in drievoud ontroeren.

Een man zit op zijn koffer in de trein een boek te lezen. Twee wat oudere vrienden zitten in de trein en dagje op stap. Ze verstaan elkaar nauwelijks maar zijn zo samen. (de beelden boven geven die aanblik).

Mijn geliefde komt aan fietsen en Charlie (de nu 10 maanden oude Appenzeller) staart, rent en stormt op haar af. Wij wisselen een blik en voelen de warmte.

Voor het stoplicht, links staat in het gras bedrijvig als altijd een meeuw te trappelen. Kijkt me aan: “Tja weet niet hoe jij wormen vindt?”, lijkt hij te zeggen. Als kind trappelende wij ook naar wormen, ooit nagedaan. Zacht kloppen en zo komen naar boven.

Mijn dochter spreekt meest Duits. Kort na de crematie van mijn moeder hadden we ‘haar uitgestrooid’ in zee. Mijn dochter was daar niet bij en vroeg: ‘Wo ist die Oma Adrie jetzt, Papa’. Ik vertelde, zei erbij steeds, als je water ergens ziet… dan is Oma ergens, dan wel in de wolken dan wel in de regen… daar is dan haar ziel.

Tegenwoordig antwoordt zij op de vraag waar haar Oma is:”Meiner Papa hat meine Oma ins Meer geschmissen“.

Het leven is een proces van ontmoetingen, van aandacht, ontdekken en aandacht geven aan wat er is en hoe het kan zijn. Dat is muziek, liefde, een stem, een beweging, een kleur, een geur, aanraking en geraakt worden.

Wij hebben daarin altijd een keuze. Er is een fijnzinnige keuze. Laat die eerder bepalen door de aandacht dan door het waarom.

Laat de zachtheid en  het open staan daarin leidend zijn. Op de een of andere manier lijken veel mensen in de teleurstelling van de verwachting te blijven en sluiten zich op; hoe vaak ook niet aangemoedigd door een mensen om hun heen. Kernmerk van die medemens is dat deze niet jou gevoel, waarneming kent of kan delen. Je kunt nimmer in woorden delen wat je hart echt voelt.

Waarom weet ik niet, uitleggen kan ik het, echter op elke uitleg volgt een andere uitleg of een invalshoek. Dat is voor je het weet een ‘nieuwe wereld’ maar uit woorden ontstaan en niet uit aandacht…. Ohh waakt toch, weest voorzichtig met de ‘hulptroepen en schouders’.

Wel weet ik dat velen onder ons een structuur zoeken, een vocabulaire, een notenbalk om dan het gevoel te hebben dat er ietwat controle is in de richting en in het deelbaar maken.

Kleur te geven aan de deelbaarheid. We willen zo graag ook erkenning voor verlangen en gevoelens, zichtbaar maken wat onzichtbaar ons zo bepaalt. Bepalen is hier dan  wat ons beroert en ontroert.

Vang je het in woorden dan stroomt het voorbij, dan krijg je labels en uitleg. Poëzie kan het deelbaar maken. Het woord en de observatie zijn dan weer een nieuwe spel van waarneming, tenzij het woorden strijd wordt… ach ach de taal.

Muziek kan ons dieper raken, te fraai en overweldigend om te bevriezen in 1 woord of analyse.

Is het eigenlijk niet zo dat we in de ontroering het leven voelen, beleven en ervaren? Het geraakt worden door de relatie aan te gaan. Met dat kindje, met de regen, met het hondje, je geliefde, je collega’s.  Dat registeren en soms even ‘vastleggen’, even losweken uit wat de wereld ons aanbiedt, dat maakt het leven.

Juist vanuit de breekbaarheid en de vaste overtuiging dat wij allen niet zijn maar worden.

Zingeving is in die zin de aandacht vanuit het besef van breekbaarheid, van tijdelijkheid van het moment. Momenten oneindig tijdelijk maken als ze er zijn.

Neem het alles ernstig maar niet serieus. We rotzooien allemaal maar wat aan. De intentie, aandacht en liefde zijn alles bepalend.

Merlijn van Twaalhoven, een boeiend mens met prachtige producten, zegt:

‘Menselijkheid is ons kostbaarste bezit. Contact is de sleutel, zolang er contact is, is er vrede’

Maak contact uit liefde, op werk, in je relatie, met de natuur, met jezelf.

Er zijn, oh verschrikking, mensen die oordelen en hard ook. Dat is schorem. In alle gevallen hebben ze bijna nooit de tocht der ontdekking als uitgangspunt genomen, ach… ze ‘denken’ te zijn.. vrieskisten noem ik het.

Waar een zaadje ligt laat het groeien, omring het met warmte aandacht en liefde.

In mijn perceptie is de tijd van bewijzen voorbij, de tijd van delen wezenlijk. Dat vraagt aandacht. De kleinste elementen en segmenten van een rups of een vlieg waarnemen. Het pracht bouwwerk van een spin. De eerste stappen van een kind; de trots van de eerste echt baan en promotie.

Zingeving is dus contact maken, hebben en het mooi delend beleven. Een oordeel hoort daar niet in thuis. Wie je op ander spoor zet, tja… dat lijkt me ongezond.

Wie decorum heeft, met aandacht deelt en doet, niet vanuit het verleden denkt en praat, maar in het nu schept deelt… die leeft; begint dan nog net…speels en warm. Ziet daar de schoonheid en kleurrijkheid van de natuur aan.

Het is bovenal waardigheid, elegantie en iets van ethiek. Decorum zo je wilt.

Niks nieuws wel-licht, echter dat verleidelijk zijn tot levenskunst verheffen dat vraagt soms weer even afstemming. Afstemmen door te geven. Aandacht te geven aan de manier waarop jij in overgave aandacht doet.

Weer kom ik terug bij het kindje en de hond Charlie. Ze staan zo model voor alle breekbaarheid. Een hond is een roedeldier wil gezelschap van zijn baasje(s). Een mens is een sociaal wezen, elke aanraking, blik, verbinding, elk contact schept leven.

Er is iet heel grofs in je ziel mis als je deze twee aan hun lot over laat. Het hondje en het kind. Dan laat je jezelf in de steek, de kwispelende blijheid, de zachte omhelzing zo een kind dat kan doen vol overgave. Ga terug naar die breekbaarheid, neem dat als uitgangspunt.