Net via een ander op facebook gezet: jezelf zorgen maken is het zelfde als bidden voor de dingen die je niet hoopt te krijgen…

Een mooie uitspraak.

Toch we maken ons er allemaal wel eens schuldig aan… even de oplossing niet te zien. Je trekt jezelf terug, sluit je af. Dat kan thuis zijn, dat kan op werk, in je relatie, op de sportclub. Het kan door uitbundig gedrag, door overmatig lachen… eten …. Drinken… reizen… kopen… je bankafschrijvingen niet open maken….enz enz.

Krijgen mensen het in de gaten, of omdat je het vertelt, of omdat zij het ‘gehoord’ hebben of …omdat zij het ‘denken’ te zien… dan kan het dat er een wagonlading aan variabele ‘hulp verleners’ zich aan dienen. De ene  stil, de ander ruimt de boel op, de ander gaat concreet oplossingen aanbieden… er zijn praters, delers, gevers, zij die zelf de kans schoon zien om zelf te klagen, zij die de mogelijkheid te baat nemen om hun ego in je gezicht te proppen, zij die ‘expres maar even niet van zich laten horen… enz.. Volgens hen zelf allen met een ‘goede intentie’ en daar geloven we maar in. De intentie is weinig waard als je niet een beetje zelfkennis hebt.

Zo gaat dat nu een keer met intenties. Ik kan de intentie uitspreken dat ik je computer kan repareren als de hard schrijf naar de filistijnen is, echter ik zal zeker niet het goede ding onder handen gaan nemen. Het menselijke brein is vele malen complexer als een computer, placht ik te denken.

We willen geen labels uitdelen, -immers ‘wie mij labelt ontkent mij’-, zegt de wijze Kiekegaard. Labeling is een armoedebod, geestelijke armoede dan wel te verstaan. Toch werkt de wereld van de marketing met ‘doelgroepen’, maar dat is op basis van bestedingsdata, ergo wat je waar koopt en voor hoeveel.

Stiekem kan het zo zijn dat we speels met labels om gaan, gewoon om een beetje spel te spelen. Daarnaast om te mind mappen en inzicht te krijgen. De labels die ik hieronder neerzet kunnen je even doen nadenken over je eigen rol of reactie….

We gaan dus van uit dat iemand een probleem heeft of doet. We weten dat het maken van verwijten je niet dichter bij de oplossing brengt.

Natuurlijk is het handig te weten voor jezelf: wat nu echt de kern is van het probleem?. Dat gaat meestal niet zo in ene, daarom is het handig te weten bij wie je uithuilt, jezelf leeg kotst of wie je binnen laat ofwel voor je neus hebt.

De juiste persoon naast je hebben kan waardevol zijn. In dat kader lopen we een aantal varianten langs. De varianten in –niet de professionele- ‘hulp’ in je omgeving zijn talrijk:

-        De psychologische benadering: direct gaat men, meest gedissocieerd, mee zoeken naar de oplossing

• Een rationele benadering quasi intelligent
• Je voelt je verloren, immers jij als mens en dus het probleem wordt niet erkend (voor je gevoel)
  • voorzichtig mee zijn of door blijven klagen tot ze zot worden en het op zichzelf gaan betrekken

-        De psychiatrische benadering: het probleem ligt bij jou (gedissocieerd gebracht)

• Is de beschouwing; je bent min of meer ‘het product mens’
• Zit je niet op te wachten, maar kan helpen…
  • kan zijn dat je volledig met jezelf in analyse gaat en voor eeuwig een therapie junk wordt

-        De vrienden (innen) benadering: luisteren, oordelen niet, durven te confronteren…

• Ze geven je warmte en liefde… ‘ze kennen je ziel’
• Je kunt spuien, je kunt alles eruit gooien, ze kijken naar de oplossing
  • waardevol: gevoel van warmte en ruimte…

-        De ‘mannelijke nadering’: het oliebollenhoofd ziet zijn of haar kans schoon eens flink het eigen wereldbeeld te spuien

• Binnen een tel heeft de persoon tegenover je de ‘oplossing’ en die ‘wist altijd al hoe het zat’.
• Een soort amateur Einstein met een belevingswereld van een stoeptegel
  • Jij blijft met schuldgevoel achter… Komen meest maar 1 keer….Wegsturen die lui…

-        De moederlijke benadering: kiest direct partij en veroordeelt de ander

• Geeft direct richting door ‘haar toch al bestaande twijfels’ in je gezicht te proppen
• Je hebt het gevoel kind te zijn en denkt: waar bemoeit ze zich mee
  • Aanhoren (niet te lang), draait wel bij als ze gezond verstand heeft

-        De vaderlijke benadering: meest in stilte, maar kan op tilt slaan…

• Gewoon even tijd geven
• Je hebt het gevoel niet te bestaan en serieus genomen te worden
  • Na paar weken iets gaan doen met de persoon, dan geeft die wel uitleg over zijn overwegingen

-        De Religieuze of Goddelijke benadering: ‘biecht mijn kind’; ‘de Here God kastijdt wie hij lief heeft’, ‘Het is een leerervaring…’ ; ‘Het is je Karma’

• Kijkt naar het zingevingsdeel
• Plaatst alles in het grotere licht
  • Je voelt je nietig en beseft dat tijd een wonderbare genezer is

-        De hulpeloze benadering: welwillend maar zonder standpunt of ruggengraat

• Men laat je praten en praten
• Men vraagt steeds: wat kan ik doen, maar doet niks
  • Maakt dat je aan overtuigen slaat en dat is niks

-        De non verbale benadering, zwijgend en starend

• Benadrukt de intentie van zichzelf voortdurend
• Er wordt geen woord gezegd dan ‘wat verschrikkelijk voor je’
  • Werkt op je zenuwen of niet. Kies

-        De empathische benadering: ook wel de klaagmuur functie:

• ‘Waar een klaagmuur staat daar komt oorlog’ zeg ik –met knipoog en respect voor de muur.
• Je raast door en gaat volledig rationaliseren
  • Is link, je gaat hun wens door elkaar halen met je eigen probleem

-        De adviserende benadering: gaat direct over tot schisma’s en vergroten van de gaten.

• Zegt neutraal te zijn, zulks bestaat niet
• Doet quasi  aan ‘non directieve coaching’
  • Onzinnig en linke soep…

-        De schuilbenadering: je ontvangt sms of mail of hoort niks

• Praten er met iedereen over behalve met jou;
• je merkt pas achteraf dat ze ‘betrokken’ waren
  • voelt alsof je belazerd bent, maar is een keuze van de persoon

-        De egoïstische ofwel luizen benadering: doen alsof ze behulpzaam zijn

• Men ziet kans hun ego en ‘visie’ in het spel te werpen
• Men gaat aan de haal met de inhoud en je woorden en gaan de baas over je spelen (meest met tussen zinnen gebracht)
  • Vermijden als de pest en volledig negeren

Blijf alert en let op wie je binnenlaat, is het credo. Maak er een spel van, direct al. Over act, vergroot alles oneindig uit. Geniet van je probleem en de aandacht, met volle teugen om beeld te krijgen van de mensen om je heen ook.

Je hebt een probleem en bent geen klaagmuur. Over die muur gesproken… het mooie is dat je op een briefje ‘je wens of je gebed’ verwoord. Dat is een kwestie van goed formuleren. Formuleer je probleem in een wens of gebed. Contempleer zelf. Get a fresh mind. En ga door.

Fra angelico, schilder en frater uit de 15^e eeuw aan het piazza san marco in Florance, -een pracht museum en voormalig klooster- kende de ‘cel’. De cel is een klein hokje waar ook De Medici hun plek van contemplatie en bezinning deden.

Da Vinci  beschrijft de waarde van de ‘witte muur’, daarop liet hij zijn gedachten en beelden de vrije loop.

Dat gaat dan over je fantasie en de creatie. Lastig meest in de tijd van ‘probleem’.

Anna Enquist heeft het piano spel aan geraden. Muziek, schilderen, sporten, wandelen, schrijven… alles is mogelijk.

De mensen zijn wellicht warm en ‘nuttig’, het pianospel geneest gelijk bewegen.

Belangrijkste voor mij blijft de ‘witte muur’ in ‘de cel’, dat je dus tijd neemt na het ‘probleem’ om schets en beeld te maken van je toekomst.