de amerikaanse variant
Werelden van fitness
We zouden squashen, Gijs en ik. Zo te doen gebruikelijk was ik wat eerder en dacht ‘even aan de apparaten hangen’. Zelf
ben ik een van de zielen die zo 5 maal in de week sport, simpel voor de fun, vorm, weerstand, conditie, endorfine en serotonine.
Omkleden, gemiddelde leeftijd 65. Zo oud ben ik nog lang niet. Vriendelijk zich uiterst rustig bewegende ouderen waren m’n gezelschap.
Enter de gym, dat is nu health fitness lifestyle centre of zoiets. Op de achtergrond zachtjes het ‘Una Palona blanca’ van the George Baker selection. Een fraai muziekje voor in het de bejaarden tehuis. Op de hometrainers en wandelbanden: ouderen.
Slecht uitgedorst en zeer zuur kijkende ouderen. ‘Huh’, wat gebeurt hier? Een bezigheidstherapie centrum of een gym? De sfeer van een laatste tocht. Ademloos stond ik stil. Vastgenageld te midden van een sessie in clubhuis ‘het laatste honk’.
Kijk ik heb niks maar dan ook niks tegen wie dan ook die sport. Sterker ik moedig het aan. Maar waartoe was dit? De complete levenloosheid. De muziek, de kleding, de uitdrukkingen op het gezicht. De ‘je-ende’ sportcoaches – zo ze tegenwoordig heten. Zulks link ik nu net niet aan sport en beweging, laat staan aan ‘werken aan je gezondheid’ –zo ik daar hoorde.
Mijn gedachten schoten terug naar de VS.
Ik volg nog wel eens seminars en congressen in de VS. Daar was ik in Anneheim (L.A.). 3 maanden. Ben een ‘gym’ type. Dus iedere ochtend om 6.30 naar Bally. Op een dag komt er een buitengewoon elegant geklede – in sport tenue- vrouw van 72 binnen. In mijn hollandse domheid keek wat schrander maar ook ontroerd. Een half uurtje later stormt ze op me af en zegt: the class begins, come on. Meegaand als ik ben, ik huppelde achter haar aan.
Ik dacht, een klasgenoot leuk! Voor de les begon zag ik de vrouw niet meer. In ene ging de muziek aan. Met hoofddoek om het hoofd, halve boks handschoentjes aan positioneerde zij zich voor de groep en begon direct.
‘Huh’, hoorde ik mezelf denken, ‘zij is de teacher?’. Dat denken bleek een kort:  ‘Come on come Cor, Move along, your doing perfect’. Het werd mijn eerste ervaring met ‘steps’. Uiteraard ging mijn lichaam, die ik scherp in de gaten kon houden in de spiegel, alle kanten op, echter meest niet met de groep mee.
Mijn conditie was niet zo geheel slecht. Toch aan het eind van het uur droop ik van de zweet, tong op m’n schoenen. Vrolijk kwam ze op me af, reikte mij m’n handdoek aan –geen zweetdruppel te zien bij haar- en zei: ‘Very good, see you tomorrow at 7 Cor, lovely that you joined us’. ‘He came al the way from Holland to join us’, schalde ze door de zaal en een applaus van de uitgelaten frisse menigte was mijn deel.
In Nederland, daar in Leiderdorp –een echte city om te sporten- om precies te zijn, had ik nu een andere evaring deze week.
In de ‘gym’s of healthclubs in the States heb je up beat muziek. Hier de George Baker selection.
De leiding hadden een 21 jarige ‘life style balance coach professional’ en een ‘life style balance fitness teacher’ , die beide de 2 weekenden lange durende intensieve kennis training gedaan hadden: ‘Wij weten hoe je moet leven, dus tonen wij het je even’. Tja daar kan ik niks tegen in brengen. Overspoeld door kennis, technieken en inzichten namen ze de ouderen onder handen.
Twee groepen die rouleerden, daarnaast nog 1 op 1 sessies.
In de 1 op 1 sessies zie ik een hoogbejaarde man ‘les’ krijgen van de 21 jarige jongeman. Ik luister mee, het gaat over hoe te bewegen, over het dieet en hoe de goede man zijn leven inricht. Het is een ‘full life balance program’; voordeel is, het vergt geen bijbetaling en de bezigheidstherapie is begonnen.
De oudere man zijn ogen puilden uit. Hij staarde de jongen hulpeloos aan. De jongen, monter en olijk, sprak de man steeds aan met ‘Je moet dan dit doen’, ‘Uiteraard ook je eet patroon aanpassen’, ‘fit zijn vraagt een echte attitude’, ‘je mind set daar draait het om’. Ik kon alleen maar staren naar dit slachtoffer van de wereld van de marketing.
De andere groep was doende wat bewegingen te maken voor een veel te grote spiegel, dan wel met een elastiek onder tussen de voeten. Een akelig plaatje waar elke vorm van menselijk elegantie ver te zoeken was. Een pleisterplaats waar de zinloze leegte volledig post had gevat. Op de achtergrond inmiddels ‘Daar in dat kleine café aan de haven’.
Sport is ook, zo wielrenners dat zo mooi zeggen: soigneren. Dat woord, de gedachte aan het uiterlijk, de energie  en elegantie, zijn een prijs waard.
Uiteraard de verdeling 8 vrouwen 3 man achtige wezens. Nergens een lach, nergens energie. Een plichtmatigheid die je bij garnalenpellers nog niet tegen komt.
‘Is dit ons voorland?’, vroeg ik de inmiddels gearriveerde Gijs, slanker worden om goedkopere kist te kunnen bestellen…? Een ander doel zag ik niet. Patiënten op een afdeling van een inrichting uit de jaren 70 tig.
De kleding stijl deed me ernstig denken aan een basketbal scène uit One Flew over a Cuckoo’s nest. Kolderiek is een fraai woord dat wel past.
In de VS deed ik toen onder meer een aantal seminars bij Deepak Chopra in Carlsbad. Sprak hem aan en vroeg op straat, Deepak
‘What is you opinion about people who go to the gym or do sports every day’. Hij antwoordde in zijn pracht amerikaans indiaase accent:
‘Your body is you palace, that is were it all starts. Treat it with the most care and attention. Doing sports can be perfect sure. But you know only if you do it with a smile. Condition you self in wearing the happy smile first, other wise it is counter productive’.
Hij wreef over z’n buikje, we lachten en liepen samen verder.
California, the ‘left coast’, loopt al decennia voor op trends. Charles Groenhuizen zei ooit: ‘In California heeft iedereen het idee zelf het centrum van het universum te zijn’. Een leuke gedachte en fijne attitude.
In ander geval komen we op:
One flew east, one flew west, one flew over a Cuckoo’s nest, schreef Ken Kesey in 1962.
Ergo wellicht moeten we er allemaal een keer aan geloven. Ik heb daar zo m’n twijfels over…
Life style is een attitude. Het is in volle bewustzijn, delen en genieten. Dat is mind, body en appearance. Of je sport, of je eet, thuis bent, op straat loopt… je energie maakt het.
Als we naar Leiderdorp kijken… ieder zijn weg of methode klaarblijkelijk… dan is de redding  de verschillen te koesteren, dacht ik eerst… tegelijk moest ik weer aan de dame uit de VS denken.
‘Get the most out of life and live it to the utmost…’, wervelde zij bijna iedere ochtend weg… terwijl ze op haar Johnny Logo achtige fiets sprong.
Over de patiënten…  Als ze thuiskomen hebben ze toch een gezonde ochtend gehad…. althans dat hoop ik dan maar…
