Paasliefde of paashaas

Uiteindelijk is alles liefde Of beter gezegd: alleen liefde doet leven…

En waar liefde aandacht is… Dan mag je het ego laten vallen…dat lijkt sowieso wel eens tijd… en groeit… het gevoel te leven.

Wat Pasen echt is weet wellicht niemand en als iemand het wel weet dan is het weer op zijn of haar manier. Zoals we weten: uitleg vraagt om narigheid… tenminste waar weerstand is…want daar hoort men niet… Maak er gewoon een metafoor van, een verhaal en we kunnen er iets mee… “Jezus is gestorven voor alle misdadigers (Hoofd van EO in DWDD)”, hij nam Barabas als personificatie daarvan. Hoe ook, met Jezus is de liefde een onderwerp geworden. Het goede doen, je naaste liefhebben en zo. Dat vraagt herkenbaarheid, betrouwbaarheid en consistentie.

Dan zegt men weleens, het is alles eigenlijk verhaal van zaaien en oogsten zo zou je denken of hopen. Een zekere causaliteit: wie zaait zal oogsten… Dat is maar de vraag, beetje de Blaise Pascal these: Geloof je dan doe je het voor God; geloof je niet dan doe je het voor jezelf en je medemens.

Tegelijk is Pasen lijden en de opstanding En toch ….Wie wast zijn handen in onschuld.. om conflicten maar te vermijden…? Laveert om geschiedenis te schrijven? Of wordt de geschiedenis altijd achteraf gemaakt?

Ook is het wel, simpel: een nieuwe lente een nieuw geluid.

Natuurlijk zijn we goed in het moeilijk doen van makkelijke dingen en makkelijk doen van moeilijke zaken. Betekenis geven aan dingen als t uitkomt; de betekenis wijzigen als t even zou kunnen leiden tot oncomfortabelheid.

Tegelijk geloof we: groeien doe je bijna uitsluitend ‘muterend’… dus door even door dal te gaan. De spieren te voelen scheuren. Of is dit nu juist een zo ‘oer Grieks christelijke gedachte gang’ dat we vast zitten in dit soort causaal denken?

Dus in het lijden en verlossingsdenken. Het is er bij velen ingestampt: je investeert en dan komt het er ooit uit. Sure…. Hangt nogal van aantal zaken af; dat causaliteit niet geldt…waar mensen vast zitten in moraal in plaats van dienen.

Ook gaan daar dan wel de goede bedoelingen en het geloof in het goede en de liefde…

Dus hou het bij het ruimtelijke, zoek de breedte… en hou je ogen open. Ga voor verhevenheid in het delen van een moment, al dan niet bezinnend.

Ik ben geen voorstander van ‘over-psychologisering’, noch van drama scheppen waar nieuwe schone lucht is. Wel kan ik t niet laten om te pogen aandacht te vragen voor betere recepten om de wereld en het leven te doen. En soms levert terugkijken de mutatie op.

Immers het huidige hedonisme (heet het nut? En kan ‘ik’ er NU iets mee?), je daar geheel aan overgeven, is me ook weer zoiets.

Waar onderwijl zovele mensen pogen het ‘nieuwe’ leven te ontwerpen. Links en rechts zie ik het. Niks geen politiek of nationalistisch of ander merkwaardig sentiment maar ‘kwaliteit van leven’. Genieten en ZIN geven. Soms, heel soms ga ik wel eens in mee, in de schier oneindige reeks platitudes, clichés en andere plakplaatjes over zon en regen. Het onderling menselijke beraad.

Alle prietpraat voortkomend uit status, geld en ‘kijk eens wie ik ben geleuter’..Dat alles valt stil… als je mijn kind (welk kind niet) de glimlach ontneemt. Rijk maak je haar en de wereld als je deelt en geeft.

Kids zijn overgeleverd aan loyaliteit, aandacht, consistentie. Feitelijk valt en staat alles met kinderen. En kinderen zijn we allen.

Nu even de verlichting van mijn kind. Het is zo eenvoudig: wees de zon voor een ander en men straalt licht over je uit.

Het goede doen is een kunst waar je vaardig in dient te worden; of je dient er in elk geval aandachtig in te blijven. Het meest lieve mens dat ik ken, gaf en gaf wat zij dacht dat de ander wilde. Daar waar de ander haar zo bewonderde en wilde geheel eisend wilde zien. Eisend voor wat zij wilde, daar wilde zij in haar hoofdje dienen… Dat Dienen is wel iets Christelijks, echter ook een kunststukje, simpel als je het goed beziet… edoch

Nu om het niet te ingewikkeld te maken, een voorbeeld

Onderzoeken wat de ander wil en dat dan geven

We weten het: zit je niet op prediking te wachten dan helpt marketing niet of er moet echt alles uit de kast gehaald worden.

Is de nood hoog, is er suggestie van schaarste of is er een andere vorm van druk… hoe vloeibaar wordt de beslissingen dan?

Bij een kindje of in een relatie kun je zeggen: Ik heb alles gegeven, het was nooit genoeg.

Slim is om steeds af te stemmen. Met een kindje leer je dat gaande weg. Ik kan en mag nu geen kleding meer kopen voor m’n dochter. En wie mij kent weet dat heel graag wel doe.

Kan het wel doen maar het is zinloos… Geen tegen beweging van Loulou. Nee, erger, veel erger…: zij heeft een andere ‘smaak’. Drama drama… zeker niet altijd de mijne… Ik loop naast haar, winkelen gaan we… Zie haar uit het kleedhokje van ‘Cool Cat’ komen… Onderweg verwees ik nog vertwijfeld naar Noa Noa, naar Etro, Zara dan wellicht, iets iets maar nee… Cool Cat… Volstrekt gelukkig stapt ze het kleedhok uit. ‘Mijn hemel’, hoor ik mijn hersenen zeggen. Ik knipper een paar keer, doe of ik afgeleid ben. Draai, rek me uit, strek me, lach …. Lach van binnen en zeg en roep zacht tegen mezelf: Ik hou van je Loulou en ik wil dat JIJ gelukkig bent. Dan draai ik me om. Zij kijkt me aan en zegt:”Und Papa, was findest du?’ Haar gezicht en lichaampje stralen overwinning, geluk, feest. ‘Loulou, Fabelhaft, fabelhaft… wunderschon’. Haar stralen doet me alles. Ik vind het ook in ene mooi wat ze aan heeft. Midden in Cool Cat doe ik dus levensgeluk.

Uiteraard ik ging richting deze winkel. Wilde mijn kindje dat geven wat haar gelukkig maakte. NIET wat IK dacht dat haar gelukkig zou maken. Snugger genoeg had ik ogen en oren open gehouden om haar reacties te peilen. Onderweg… bij de winkels, de ‘sterren en idiolen’ .. de minste reactie was en is er 1 om op te letten…. Zo sluit ik aan op haar wensen, poog haar net een stukje mee te nemen in de waarneming en het ontdekken van wat er nog meer te halen is. Hoe aandacht te hebben voor de kleding in dit geval.

Hoorde ik laatst weer: ik heb gegeven wat ik kon. Wat ik dacht dat mijn kind of geliefde –vul maar in- wilde… Oeps oeps. Zou je niet afstemmen om dan te geven? Voor je verzuipt in je fulmineren van ‘goedheid’ en ‘kijk eens wat ik alles gedaan heb’ en ‘het wordt niet gewaardeerd’. Afstemmen heet zoiets. Heel goed opletten, onderweg. Niet geven wat jij denkt dat het kindje wil, hoe verleidelijk dat ook is… Nee, de wil hebben om haar of hem gelukkig te maken door heel goed op te letten en dat te geven.

Dat voorkomt veel narigheid aan beide kanten. Ik heb de laatst gekochte laarsjes maar weer meegenomen. Niet snel weer iets kopen of geven als ik niet aansluit op haar wens…

Loulou zei dat ze niet van kleding kopen hield, tot ze die winkel in liep. Een vuilniszak vol rommel heeft haar gelukkig gemaakt. En haar geluk is het mijne. En trust me, ze is heel duidelijk over wat zij niet wil en wel… dat maakt onze relatie geweldig veel beter en nog liefdevoller omdat we beide moeite doen en aandacht hebben…

Op de foto heeft ze nog wel ‘mijn kleren aan’ die ze nog wel mooi vindt….