Oneindig kwetsbaar, een blog zachtheid en aandacht

Oneindig kwetsbaar Dat zijn we allen

Een ansicht kreeg ik toegestuurd: Grenzeloze kwetsbaarheid is onkwetsbaar

Probeer daar maar kaas van te maken.

Weken en dagen zit de zin nu al in mijn hoofd. Zo ik wel vaker zinnen, foto’s, beelden, gebeurtenissen herkauw en opnieuw bezie.

Het plaatje weer en weer bezie, gedreven door de adem en sfeer van het moment waar ik dan in leef.

Zo zat ik aan tafel in een La Place, sprak met een ‘voorbijgaand stel’. ‘Zelfstandigen, getrouwd, maar geen kinderen,’ zei ze ergens in het gesprek.

‘Wij hebben ons er na jaren bij neergelegd dat we geen kinderen zullen krijgen’, nu zijn we eindelijk weer gelukkig’.

We keken elkaar aan. Ik zag de shift in hun fysiologie en ergens iets van verdriet opdoemen, levenslustig maar toch. “We leven het leven van onze ouders in veel opzichten”, zeg ik. “Hun wereldbeeld is onze referentie”.

‘Soms voel ik me nog schuldig naar m’n moeder, die wilde zo graag een kleinkind’, dwaalde de vrouw af.

Er was iets oorspronkelijks in de korte ontmoeting. Heel open en echt. Even niet de taal van werk, economie, dromen, maar even in het nu.

Men zegt dat ik heel zuiver waarneem en vooral naar de ziel van mensen kijk. Laat dan het omhulsel , het toneelspel (dat ik wel heel leuk vind soms) voor wat het is.

Die fijnzinnigheid heb ik zeker naar m’n geliefde en kindje altijd gehad en zal ik hebben. Een bijna kinderlijke zachtheid en natuurlijkheid. Zoiets als ‘verlangen naar wat is’ in de vorm van een soort melancholie ervaar ik dan als ik waar neem.

Mijn geliefde en kindje fluister ik zo ook in de nacht zo zacht woorden toe. Leg m’n hand zacht op het hoofd en spreek. Zie hun kleinste bewegingen, de energie en details. Mijn hond leeft ook zo doet doet dat ook, geen beweging of observatie laat ie lopen. Honden zijn ‘er altijd’, de sensoren staan open. Nemen waar in het moment. Zo heeft elk moment impact op t beestje. Eenvoudig voor t beestje is dat Charlie de wil heeft om te dienen. Je vriend wil zijn, zeer vergevingsgezind. Dat willen wij allen ook… Toch soms verstoord worden we dan of we laten ons verstoren of verstoren zelf…

Als door een venster, of als in een zaal van een theater, ben ik vaak deel en deelgenoot van de energie van wat is. Voel en zie dan de kleinste tintelingen, neem zuiverheid waar. Daar zijn legio dingen en mensen waar ik me aan kan optrekken.

Fan als ik ben, t is een generatie ding, van Columbo (Pieter Falk) die zo onschuldig uitvraagt. Van de schone Piëta’s waar verstilling heerst in een soort ‘lonetime’. Onder de indruk was ik van Of Mice and Men of Cannery row of The Green mile. Kijk ‘Paris Texas’ van Wim Wenders. Ervaar de weelde van Pergolesi’s Stabat Mater. Chaplin speelt vaak ook in zijn films met die melancholie. De heerlijkheid is te vinden in de prachtige zachtheid in gedichten van Slauerhoff, de bezieling van Minnie Riperton.

‘Wie mij labelt ontkent mij’, hoor ik mezelf vaak zeggen. Zo kijk ik ook naar anderen, niet als label maar als oneindige energie. Even wil ik deel zijn … wel vastpakken maar niet bevriezen. Het zijn de poëzie der dingen, van de rimpels en de rimpelingen die me ontroeren.

Je kunt soms alleen maar hopen en bidden dat er tijd genomen wordt om even stil te staan, terug te gaan naar de ervaring, naar het gevoel.

Tegelijk kun je heel moeizaam begrijpen, zeg maar geheel niet, dat je bezieling en integriteit ter discussie gesteld worden. Dat je manier van zijn ter discussie staat. Dat kan alleen in een context waar men wil labelen. Hallo zeg…. Observatie is altijd een breuk met delen, als je hart er niet in zit… en een ego verstorend werkt.

In de eenvoud der dingen hou ik van dienen. Bij en in de wereld zijn. ’Serving’.

Verzonken als velen lijken te zijn, in de label ziekte… de institutionalisering en framing van waarneming. De schijnbare drang om te duiden eerder dan te geven en te delen… scheppen ze afstand en slaan kraters. Daarmee zo kapot te slaan wat aan het groeien was.

Dus hoe dan uit de analyse en die observatie te blijven? En tegelijk onrechtvaardigheid t hoofd te bieden? Elk moment het moment te laten en steeds weer waarderend zien en delen.

Het Christendom als dusdanig is meest een rationalisering en excuus machine. Immers de zonde was er al. Schuldgevoel als de parkeerplaats voor dromen, door observatie van gedrag en de framing in ‘moraal’. Dat wordt vaak ten onrechte misbruikt.

Vaak wil ik zo beschrijven, meegeven in een blik of foto van wat ik zie aan schoonheid in de ziel van m’n geliefde, hoe m’n kindje te zien en te beleven is. De uniciteit van die liefde en verbinding.

Zo loop ik organisaties binnen, grote gebouw en voelde de energie. Zie mensen en voel hun drijfveer.

En zo wijnkenners, muziekkenners, architecten, ouders die hun kinderen zien en koks weten…, we luisteren en zien allemaal op andere manier naar het zelfde. Horen, zien en voelen anders. Toch je kunt het pas beleven als je het beleeft. De schoonheid ligt als men dat wil delen. De bijzonderheid daarvan… niets is eender en daarin is alles hetzelfde. De uniciteit heeft met details van waarneming te maken.

Mijn woorden zijn mede een instrument, mijn taal. Prachtig zijn de woorden als je ze mooi wilt vinden en zo bij ieders taal… ach … ook weer op andere manier te horen. De oren waar je mee luistert bepalen wat je hoort. Die keuze heb je. Er zijn mensen die taal als label gebruiken, dan van daar uit de wereld doen om zo naar een mens, dier of ding te kijken. Tijdelijk aardig, uiteindelijk een drama als moraal intreden doet.

Dus hoe dan uit de analyse te blijven? En tegelijk onrechtvaardigheid t hoofd te bieden?

Je vermogen gebruiken om

– de details te onderscheiden – de relatie aan te gaan – open te staan – trouw te zijn – te accepteren als het even anders loopt – terug te gaan naar het moment van breekbaarheid en verbinding

Laat alles oefening in waarneming zijn. Een zintuiglijk feest, dien de wereld door de dankbaar de zachtheid te dienen. Er is een golflengte waarop we samen kunnen komen, noem het flow. Van daar uit kun je groeien, delen en bouwen.

De obstakels vormen de label mensen. Die zijn het inkt patroon in het prachtig helder water. Zij kleuren het onecht met hun gedoe.

Laat de meningen. Observeer en zie de details, leef daarin in het moment. Plan lange termijn en doe korte termijn in overgave. Wees de kok die het gerecht wil vervolmaken, de componist die de symfonie wil schrijven, de mens die de verbinding zoekt.

De zuiverheid wordt ontnomen door jalousie van de zot die meent de eigen blik te moeten opleggen en het delen laat. Onze maatschappij kent echt te veel sociaal economisch quasi zekerheidsjargon. Jammer.

De onzekerheid van het niet kunnen vastpakken maar wel beleven is je kracht en creativiteit. Je levensvreugde en invulling.

Door te geven schep je licht. Door delen laat je groeien.