Het komt in je leven weinig voor dat je echt een zo diepe zielsverbinding voelt, dat je het gevoel hebt thuis te komen. Een onmiddelbaar vertrouwen en een diep geworteld weten.
Her gaat verder dan liefde alleen, het is groter. In 1 moment weet je dat het klopt. Het mooie is dat je over afstanden voelt, een soort remote viewing of telepathie, Â wat er bij elkaar speelt. Eeneiige tweelingen hebben dat vaak ook.
Die verbinding is zeldzaam. Moeilijk uit te leggen aan anderen.
Jaren geleden ontmoette ik een prachtige vrouw, in een blik wisten we beide: wij zijn het. We hoefde niet te spreken erover. We wisten het. Ik ben een prater, maar weet ook:
‘the most important things in life are not things’.
We voelen altijd de golflengte nog. Voor ieder mens – zo geloof ik dat- is er zo iemand. In wat trivialer woorden: de liefde van je leven. De kunst is om het vast te houden.
De werkelijkheid is bruusk als niet oppast. Niets menselijks is mij ook vreemd. Je eigen emotionele staat, je woorden, de onvoorzichtigheid ervan soms en het onaandachtig zijn en je mee laten slepen door die emotionele staat. Waar die ander niets geen oorzaak van is.
Ik zelf bemerkte dan dat ik vaker me liet leiden door een bepaalde gebeurtenis, teleurstelling, dat dan bijna boers of, zo je wilt direct, deelde. Weg van elegantie en weg van enig besef tegen wie je aan het praten bent.
Dat is pijnlijk en schaamteloos. Achteraf leuterde ik dan wat over dat ik het niet zo bedoeld had… maar toch… Woorden lijken vaak dingen en de emotie lijkt, al is dat geheel niet zo bedoelt, toch een beetje ook voor de geliefde.
Ik heb moeten leren dat ik m’n teleurstelling kan delen, maar mijn geliefde daar geen deelgenoot van moet maken. En het is altijd een punt van aandacht. Dat ik de emotie intelligent benader (is niet alleen rationeel), en niet dat mijn emoties mijn intelligentie laat bepalen.
Zo heb ik geleerd dat wat ik noem:Â emotional state control, een van de meest wezenlijke onderdelen van ons leven is. Het zorgt ervoor dat je bent waar je bent en de aandacht deelt die er is en daarmee ook laat groeien..
Klagen is een domme gewoonte.
Over oplossingen praten zonodig nog dommer.
Wees gewoon waar je bent, met volle overgave.
In alles deel je het moment, daar dien je te zijn… in warmte, met liefde en aandacht.. zo je dat bij een kindje bent.
Dat is een leerschool die niet stopt. Elke dag opnieuw.
De omstandigheden kunnen bruusk zijn, of je kunt ze zo beschouwen. Men zegt wel eens: Je kunt alles de betekenis geven die je wilt. Een mij wat al te rationele invalshoek maar soit.
Emotional state control zorgt ervoor dat je bent waar je bent. De golflengte die er is op waardeert.
Het geeft je een golflengte gevoel, waar vanuit je kunt bewegen en delen.
Het maakt je sensorische bewustzijn groter. Je labelt niet maar verbindt. Vanuit die verbinding groeit.
Je ervaart in plaats van dat je denkt.
Dat is oefenen en oefenen. Klagen zet je terug in de tijd. Het is als stemmen van een piano, als je een tijdje gespeeld hebt, hoe mooi ook, dan dient het ding weer gestemd. Met een auto is het zo, met een computer doe je aan defragmenteren en weer even bij elkaar brengen wat bij elkaar hoort. Er zijn legio voorbeelden.
Aandacht is dan het begin. Conditioneren en repeteren het vervolg. Moeilijk is het niet, maar DOE het wel. Kijken naar je geliefde –en for all i care’ maak je daar een gewoonte van naar alles- vanuit die verbinding.
- Voor je hem of haar ziet, adem diep in en uit een keer of wat.
- Spring voor mijn part een paar keer op en neer: beweeg
- Trek even een minuut de meest rare bekken.
- Breng jezelf terug naar je hart en ervaar het warme gevoel dat je voor die persoon hebt.
- Wees gelukkig en dankbaar dat die ander er is en laat dat elke dag blijken. Niet alleen in woorden maar ook in zachte aanraking. Plezier de ander, maak de ander blij. Maar bovenal vervul je ziel van dankbaarheid voor die ander.
Nogmaals niets menselijks is mij vreemd. Ik ben een mens en heb het ook vaker dan eens ‘fout’ gedaan. Kwam meer dan eens met een sacherijnig hoofd binnen stappen. Zei ik domme dingen, die ik niet meende. Dan kun je alleen hopen en vertrouwen dat de momenten van onaandachtigheid niet de golflengte gaan overschaduwen. Meest komt het goed. Soms laat je het lopen en dan blijft het je hele leven een herinnering. Waak daarvoor, waak daarvoor.
Onvoorzichtigheid is kwalijk als we het even zien als onaandachtigheid.
Dan is het de keten van schuld die om je nek hangt als in het prachtige boek van
Samuel Taylor Coleridge: The Rime of the Ancient Mariner
http://nl.wikipedia.org/wiki/The_Rime_of_the_Ancient_Mariner
