Je oude ‘peer-group’ faciliteert vaak een heimkehrerdrama

Guess who is coming to diner….

Je peer group…

Je bent wie je kent. En… wie jou kent wil jou meest alleen kennen en zien, zo zij jou kennen en zien. Je kunt je afvragen of jij je eigen identiteit bepaalt of de mensen om je heen. Dan is het goed te weten wie er om je heen aanwezig is en wat de intenties zijn. Is het hun wereld beeld die jij moet volgen? Hoe willen zij jou zien? Welke ruimte geven ze jou?

Een stukje over echte vrijheid. De terreur van onaandachtige middelmatigheid. Hoe te ontsnappen aan het maaigras. De quest voor leren, empathie en persoonlijke vrijheid.

Ach ach. De heimkehr… de thuiskomst …. Gedwongen of vrijwillig… Hoe is het toch? Je gaat weg, op wereldreis of op vakantie of studeren in het buitenland. Of eenvoudiger je krijgt een relatie of een geheel andere baan of je kiest een geheel andere plek waar je gaat wonen. Nog sterker je gaat een oorlogsgebied in of maakt een ramp mee. Je maakt veel mee, je perceptie verandert, je ervaringen zijn talrijk, je belevingen maanden en jaren intens. Je wereldbeeld, je liefde, je gevoel, je beleving, je normen en waarden, je visie op zaken… alles maar dan ook alles draait en keert….

Kun je dat delen en is dat te  delen? Een zegening voor je omgeving die openstaat om te groeien. Vaak ook een ‘drama’ voor de familie en ‘oude vrienden’ (lees peergroup)immers…  een geloofswijziging, de ‘verkeerde’ partner…., ‘wereldvreemde verhalen’… Oh jee oh jee

Je kunt een kunstenaar zijn en schilderijen maken, gedichten schrijven of een novelle, een boeiend reis verslag maken. Een geweldige foto sessie. Maakt misschien een documentaire. De omvang van je publieke waardering en of je in die tocht verzamelde nieuwe ‘peergroup’ speelt dan een belangrijke rol in de ‘permissie’ van de ‘oude doelgroep’ om een nieuw mens te zijn.

Moeilijker is het als je hart zuiver is, je ziel van goud en jou intentie er een is van conflict vermijding… aangevuld met ‘het niet een echt groter prater zijn’.

Je komt terug in de wereld waar mensen ‘geen idee hebben van wat je beleed hebt, waar je hart naar toe gegaan is mee doende is geweest’. Hoe je fundamenteel een ander mens bent geworden. Zij zijn in hun wereld achter gebleven, hebben wellicht ook – in hun verbeelding zeker- een en ander ‘mee gemaakt’. Zij zijn, zullen ze zeggen ‘ook gevormd’ en ‘weten best wel waar je het over hebt’. ‘Ach kind, we maken allemaal dit soort zaken mee’, ‘Het leven zit vol ups en downs en natuurlijk ‘denk en geloof jij dat jij nu anders bent…? Je bent je gewoon aan het vormen… wees blij met de ‘rust’ hier’.

En meer van dit soort ziel- en creativiteitsbrekende oer hollandse-spruitjeslucht-achtige domme clichés. Met onvergelijkbare ervaringen.

Dit is dan nog de gematigde vorm. Kwalijker: onderweg op je reis blijven ze roepen ‘keer terug op je schreden’ en torpederen je met hun visie. Ze zoeken naar de bescherming van hun wereldje. Oh en hoe vaak zijn zij niet angstig dat je ‘hun wereld beeld of wat daar voor door gaat’ niet respecteert. In ernstiger geval zullen ze je ‘ervan af willen brengen’, nog iets te herinneren of er ‘aan te denken’. Met grote manipulatie brengen ze de individu tot ‘rede’ en terug in de stal. De achtergebleven mensen moet je gaan ‘overtuigen’. Men plukt argumenten om je te bevechten en manipuleren. Dat gebeurt bij volstrekt volwassen mensen van 30 en nog veel ouder.

De reizende of ervaren ziel voegt zich schoorvoetend en wordt mogelijk weer bij de rest van de kikkers in de kruiwagen gegooid. Die ziel blijft gebroken achter maar glimlacht als in de hoofdrol van de Truman show… totdat de boot zich ‘dwars door de horizon boort’. De toch al emotioneel gestorven middelmaat kraait in hun domheid de victorie en een ziel is kapot. Het maaigras is weer op hoogte. Zij zullen dit ‘niet zo zien’… totdat het in de openbaarheid komt… en dan zijn zij in ene de mensen aan de andere kant… die ‘toch’ ‘alleen maar wilde waarschuwen maar ‘toch’ wel ‘begrepen’ dat het anders zou lopen’ enz enz.

In DWWD deze week de sporters die een verschil maakten. Robbert Dijkgraaf stipuleerde nog eens de moed en de humor van Einstein. Je moet een persoonlijkheid zijn om in het geweld van de middelmatigheid te kunnen blijven staan en je eigen koers te varen. Die ‘Super nova’s’ – om maar even in het jargon te blijven- maken wel uiteindelijk het verschil.

Zoals inmiddels wellicht bekend, heb ik het niet zo op ‘publiek’ anders dan om te joelen. Het blijkt triest genoeg uit de kleinere en grotere voorbeelden uit de geschiedenis dat menig een zijn of haar mening nog immer glashard en zonder pardon in iemand gezicht wil schuiven. Ongevraagd uiten zij ‘HUN’ twijfels. Huh? Alsof jij hun leven moet doen?

Dat doe ik hier ook ik geef ook een mening: dat het goed is te beseffen dat alles verandert in hoog tempo en dat een ieder het recht heeft te kiezen voor zijn of haar leven. Dat de verschillen prachtig zijn

Er liggen nogal wat voorbeelden in de schappen

Boeken:

• Draussen vor der Tür, van Borchert
• Het geweldige Candide van Voltaire.

Films

• Guess who’s coming to dinner, met Sydney Portier
• First blood, met Silverster Stallone
• The Chosen van Chaim Potok
• 12 angry men (Sidney Lumet)

Muziek: Elvis, Satie, Stravinsky, the Beatles, The Sex Pistols en vele vele anderen. Ontelbare wetenschappers en baanbrekers. Mensen als Disney en Richard Branson.

Een aantal jaren geleden was ik in de VS bij een aantal wat mistige lezingen van Robert Anton Wilson. Hij was 65 geworden en hield van ‘jointjes’ (ik heb daar niks mee maar goed). Hij schreef een brief aan de president van de USA met onder andere deze inhoud: ‘Dear Mister president, I have turned 65, do you trust that I am old enough now to decide myself whether I am allowed and want to smoke a joint’.

Van en bij Deepak Chopra hoorde ik ooit een pacht verhaal: Een man fietste onder luid gejuich van de ene kant naar de ander, over een dun koord dat gespannen was, over een ravijn. Hij fietste 2 maal heen weer. 1 keer gewoon. Hij zei: ‘Geloven jullie dat ik het kan met deze bagage (een koffer de hij voorop plaatste)?’.

‘JA!’, krijste de menigte uitzinnig. Weer ging hij heen en weer. Het publiek was nog uitzinniger en klapte dat het een lust was. Hij zei: ‘En NU met een mens voorop. Wie gelooft dat ik het kan met een mens voorop? En wie wil mee?’

De menigte scandeerde ‘Wij geloven wel dat je het kunt maar gaan niet mee’, en zweeg daarna. Na verloop van tijd stak 1 kindje van 8 haar hand op. ‘Ik wil dat wel’. Toen de man aanstalten maakte om het kind op de fiets te nemen werd hij bijna gelyncht. Hij werd uitgescholden, het kindje werd weggetrokken. Men sprak er schande van. Toch ging het tafereel door en hij reed onder angstig toezien met het vrolijke meiske weer heen en weer. Eenmaal aangekomen werd hij nog immer bijna gelyncht. Onderwijl was de microfoon bij het meiske. ‘Waarom durfde jij dit en geloofde jij dat dit goed zou aflopen?” Zij antwoordde:’Ik geloof hem niet alleen, ik vertrouw hem… hij is mijn vader’

Het is echt te gek voor woorden anno 2012 dat een wakker-maak blog als dit nog geschreven dient te worden. De voorbeelden zijn te talrijk echter.

Er ligt een groot verschil tussen geloven en vertrouwen. Elke dag is nieuw. Er is een verschil tussen ‘risk’ en ‘risky’. Hoe sommige mensen het ook ‘maar niet willen geloven’, je visie op de dingen verandert. Het armzalig vasthouden aan quasi archetypes is toch wel erg 50tiger jaren. Moraliteit en ‘jouw wereld’ beeld horen niet opgedrongen.

Jij hoeft niet in een het wereldbeeld of de veranderingen van een mens te geloven, er in mee te gaan. Accepteren is het minimale. Slechts het vertrouwen te geven dat die persoon verdient. Elke uitlating die daar tegen in gaat, elke ‘mening’ die verwijst naar jou moraal verwijst naar jou moraal. Laat iemand zijn wie die is en kijk naar de groei. Je kunt er wellicht nog wat van oppikken!

Vrijheid is in alle gevallen het goede zoeken. Jou reis is die van jou, hou vast aan je uniciteit. Laveer en wees wijs in wat je met wie deelt. Terugkeren van die reis doe je elke dag.

Pim Fortuyn werd in 70 tiger jaren geweigerd door CPN, men had “geen goed gevoel bij hem”, geen feiten maar ‘een gevoel’. Duister.

Voorliggend is Tofik Dibi nu een heerlijk voorbeeld. Waar de partijraad (huh) wel even wil laten weten ‘deze man is niet geschikt’ (zogezegd wel ‘feiten’)’. De 27.000 leden wordt alvast de weggewezen…. Kies J.Sap. De democratie van Groen links? Nee de domheid van het partij ‘establishment’. Laat mensen kiezen.

En voor jou: kies je peer group op basis van wie je wilt zijn en bent. Trust me, het is beter je hart te volgen dan je hersenen gek te laten maken door de ‘meningen’ van je oude peer group die jou leven niet leven of geleefd hebben.