Hou van FALEN en je zult de regie hebben.

De benadering van ‘problemen’. Geniet ervan: prijs ze!! Wees dankbaar! Je gaat leren!

Problemen zijn tijdelijk. Althans de meeste problemen. Werk, relatie, geld, botsing enz enz.

Falen is de manier om verder te komen, zie het prachtige filmpje van Michael Jordan. Daar gelden: wat kan je anders doen? Hoe doe je het probleem? Hoe weet je dat het een probleem is?

Maar dan heb je al het vermogen te praten… en het te formuleren. Eerst komt het klagen, dat blijft….Het uitschreeuwen van woede van Sven Kramer, de directe ‘wat heb ik nu gedaan’ van Gerard Kemkers. Dan wil je even geen slimme woorden.

Elk probleem kent een specifieke geschiedenis. Beste is altijd zelf achter het stuur te blijven en je verantwoordelijkheid te nemen. Dat kost soms tijd. Ben jij bij een ander vraag je dan in je hoofd af:

– ben ik deel van het probleem

– deel van de oplossing

– of wil de ander alleen even luchten

Doe je zelf het probleem en zit je bij een ander, dan kun je ten aanzien van die ander het zelfde doen.

Vervolgens is bij een probleem er altijd nog de interactie, -daar heb ik in eerdere blogs over geschreven- tussen de ander en jezelf.

Stel je echt de vraag die naar de intentie kijkt:

– – vergroot of verkleint de ander het probleem?

Het hebben of doen van een probleem is in de meeste gevallen een coping mechanisme. Ofwel, je ziet de oplossing nog niet. Wittgenstein heeft daar aardig over geschreven, het Fido-fido principe. Kort gezegd: na een zware klimtocht een berg op blijkt er aan de andere kant een lift; na enige tijd draai je jezelf om en hopla de volgende berg….

Een probleem doen of uiten, is gedrag het is de uiting van onmacht omdat je  de oplossing nog niet ziet. Dat kan boosheid zijn, woede, huilen, schelden, klagen, stil jezelf terugtrekken, de ander of de omstandigheden volledig de schuld geven, jezelf enorme verwijten zijn gaan maken.

In deze wereld waarin velen met bijna graagte naar het leed van andere lijken te willen kijken, lijkt het wel alsof het cultiveren van problemen een top entertainment is. We hoeven de tv maar aan te zetten, de krant er maar voor open te slaan, het aantal commissies maar te tellen en je ziet het…Ook dat kun je onder het kopje coping wegschrijven.

Snugger is het je hersenen te blijven gebruiken en dus niet je emoties van het moment de zaak te laten overnemen daar bovenin. Dat beetje weg van de stimulus respons wezens. Je vermogens op de juiste manier gebruiken.

De  emotionele ‘state’ waarin je jezelf bevindt, is de bril waardoor je naar personen of gebeurtenissen gaat kijken. Dan wordt alles in ene ‘anders geïnterpreteerd’.

Meest duurt dat even. Het ‘ I never drink again van Alexander Curly’ of  ‘deze vis, -je bent er gierend van over je nek gegaan (dus DEZE  zal je zeker nooit meer eten)- eet ik noooooit meer.

Echter  mensen zijn er niet die 1 maal iets gegeten hebben dat echt slecht viel en vervolgens tijden arglistig blijven over ‘die vis soort’, ergo ze generaliseren er op los. Het probleem blijft en wordt zelfs groter, als anderen ‘hun gelijkwaardige’ ervaringen gaan delen.

Of nog erger, als anderen het als kans zien om hun –dan wel erg kwalijke- ego in het veld te duwen en je dieper doen zinken door de details uit je te persen. Je te ‘quasi goedwillend’ te dwingen ‘alles’ nog maar eens te beleven en weer en weer. De woorden die je in radeloosheid hebt geuit. Gebruiken zij als munitie om je verder de afgrond in te werken en hun ‘visie’ (vies ‘ie, zou ik zeggen.. ergo hij is vies) op je los te laten. Hun eigen belang staat voorop en niet dat van jouw. Dat soort mensen zijn stakker, vermijdt ze als de pest.

Je lichaampje, amygdala zeggen sommigen, wil je beschermen. Beschermen op de manier waarop jij je lichaampje hebt opgevoed. Vuur is ‘auw’, pijn vermijden, en.. hoe vaak niet in veel culturen… falen is slecht… oef…

Als je even je niet nadenkt, dat is vaak want anders word je geschift, dan reageer je uit ‘impuls’ en ‘gewoonte’; stimulus respons heet zoiets. Plat gezegd: fight or flight. Pijn vermijden en naar plezier toelopen. Naar plezier toelopen is niet, van pijn weglopen.

In de oude benadering ging me in het beste geval ‘testen’ en kleine ‘nieuwe’ stukjes proberen. De gedragstherapie benadering als het ware, een set nieuwe  positieve associaties opbouwen. Een nieuw neurologisch netwerkje met positieve ervaring.

Met interactie tussen mensen is dat wat lastig. Ons zogenoemde ‘onbewuste’ maakt van elk deel een geheel. Dus elk gedrag of elke beweging van een mens, elke sfeer op een bepaalde plek… boem die roept de herinnering op aan het geheel van de herinneringen. Technisch gesproken spelen ‘onbewuste nare ervaringen uit het verleden een rol, Sullivan noemt dat de parataxische verstoring. Je onbewuste gaat elementen van gedrag in het nu van iemand linken aan het vermijden van die narigheid en het lijkt alsof een deel van een persoon voor je die pijn representeert. Een bepaald stemgeluid vuurt dan het kanon al af, immers je hersenen maken als je niet oplet van een deel een geheeld. De ‘stem’ van de persoon trigger een heel netwerk.

Simpel gezegd: niet iedere voetbal supporter is een hooligan.

Alle neurologische verbindingen, alle lampjes in je bovenkamer gaan dus in ene aan. Stimuleren mensen uit je omgeving dat, verbaal –meest indirect met tussenzinnen- of non verbaal (nog linker) dan is het wel verdomd lastig deze uit te zetten. Zelf opnieuw rustig kijken wordt daarmee een bijna onmogelijkheid. Dat is een kwestie van conditioneren. Maar toch…

Dus zet vooraan in je lichaam en hoofd:

• Falen is goed
• Zorg dat je een serie goede associaties hebt
• Besef dat ‘nare gebeurtenissen’ in 1 context thuis horen. (het is 1 vis en niet alles vissen)
• Ga terug naar de basis: zet het plaatje even stil
• Kies heel goed de context waar je even tijd neemt
• Kies de juiste mensen (daarover in een ander stukje later meer)
• Mensen zijn niet hun gedrag, accepteer de persoon en verander je gedrag
  • Dit geldt voor jezelf en de ander
• Jij hebt controle over je eigen mind en commando centrum, zorg dat je dat goed beheerst. Ken het dashboard en hou het in de gaten.

• En natuurlijk: kill the dragon when it is small
  • Ergo: praat met de persoon waar het omgaat en zeg STOP tegen bepaald gedrag (van jezelf en anderen) op het moment dat het speelt of zodra je dat kunt

Verwijten doen niet veel, dan gaan de lampjes in de bovenkamer weer aan.

Ik gebruik altijd een eenvoudig script:

1. Wat heb ik verkeerd gedaan. In de benadering, in mijn gedrag
2. Wat heb  ik geleerd
3. Wat ga ik anders doen
4. Wat verwacht ik dat anderen doen
5. Wie moet ik een Mea culpa maken en wie moeten dat aan mij doen.

 

Is het ‘probleem over’ ach dan komt er weer een nieuwe, dat is mooi. Leren heeft zoiets.

Je adaptatie vermogen, je vindingrijkheid, naast je intentie en je besef van noodzakelijkheid geven de oplossingen.

 

Geniet!! En doe dat wijs.