‘Een mens die gaat overtuigen verliest zijn elegantie’, zei laatst een van de mooiste en meest bijzondere mensen die ik in mijn leven tegen gekomen ben. Zij sprak overtuigd. Daarnaast hoef(t)de zij mij niet te overtuigen, ik geloof(de) haar in elke beweging en in elk woord. Simpel omdat wij wisten en weten dat het klopte wat wij voelden.
De wereld is een uitdagend geheel van meningen, visies, zienswijzen, oplossingen en subculturen. Vergelijk het met muzieksoorten, sport- en etensvarianten. Oneindig bijna. En zulks is maar goed ook. Anders zouden we alleen maar naar Willie Alberti en Bach luisteren. Alleen maar voetballen of stampot eten.
Meest voelde ik me een soort bohemien in dit leven, al dan niet daar beland door mijn jeugd. Rondreizend door de wereld redelijk ‘onverschillig is tegenover de conventies, zorgeloos, ongebonden en vrij’. Elk mens heeft een verhaal en is de moeite waard.
In vele sferen heb ik me begeven, bijna als voyeur soms… andere keren er midden in. In het werkende leven dan in vele honderden bedrijven lezingen en trainingen gegeven. Tienduizenden mensen getraind en gecoacht. Laat ik kort zijn: boeiende mensen en werelden omdat de gordijnen open gingen.
Vandaag was ik op een ‘spirituele beurs….’. Ons lievelingsheksje Susan Smit, zou ook komen en spreken, dus kon ik ook wel gaan…
Er is iets met ruimte en energie. ‘The space in between is what we cannot define and meanwhile seems to define almost everything’. Zoals Deepak het zegt: the Gap.
Tenminste behalve voor de mensen die woorden en ‘feiten’ (very dutch for many) als gegevens nemen om de wereld te duiden.
Dat is pas overtuigen… de wil anderen te laten geloven dat jou visie DE visie is. Behoudens als die ruimte schept of de ruimte beschrijft.
Genoeg daarover.
In mij zitten, een wetenschapper, een speels mens dat ontzettend kan genieten van de relaties, een zoeker, een vinder en een jongentje dat ook soms olijk sullig woorden mee neemt en er op gaat kauwen, en nog wat varianten.
Mijn neiging is het om mensen niet te scheiden van hun woorden. Of erger nog de neiging om… woorden door een bepaald persoon gezegd, in een bepaalde setting, ‘beter’ te onthouden (beter dan gelijke woorden van anderen). Die neigingen liggen soms onder vuur en waar ik in momenten net te ontvankelijkheid kan het ‘zomaar’ gebeuren dat ik jaren later nog bepaalde woorden herinner. Dan denk ik in ene: wat zou hun intentie en het vermogen tot waarnemen van die mensen zijn…? Nog los van hun eigen sores waar ze mee zitten.
Je herkent het vast. Terwijl je eigen niet direct een warme relatie met die persoon hebt of wellicht geheel geen. Krijgen woorden, zinnen of bewegingen de neiging om jou in en trance te plaatsen. Die zaken blijven hangen en je gaat de wereld en jezelf vanuit die perceptie zien. Je ‘self talk’ draait lastige over uren. Je emotionele staat van ontvankelijkheid is er dan 1 waar je toch wel even zicht op dient te krijgen
Op deze beurs in Rijswijk heb ik toch wel zo’n 75 paragnosten, zieners, sjamanen, tarotkaartleggers (meest vrouwen) handlezers en andere varianten beleefd.
Een samenkomst van zo het leek de haagse penose. Cool, wel weinig elegant en zwaar overvoed. Daar tussendoor de hulpeloze wezens zoals ik. Ook Sandra Reemer hield een lief praatje over hoe zij zich door haar scheiding geworsteld had.
Kijk hier komt dus t dillema:
Wie nu wel wanneer serieus te nemen?
Uiteraard heb ik mn jatten 3 keer laten lezen; 3 maal tarot kaarten laten leggen; 1 maal van een wat mistige coach een raar kaart spel laten voorleggen; een aura foto laten maken en uiteraard veel te veel stenen gekocht. Heerlijk vond ik het.
Echter soms wil de wetenschapper in mij achterhalen: wie ben jij dan wel? Wat heb je voor een achtergrond? Sinds wanneer kun je dit? Heb je bewijzen?
Het zijn vragen die ervoor zorgen dat je snel als ‘zoeker’ gekenmerkt wordt… zo viel me op. De goede niet te na gesproken. Onhandig dus, dan maar participerend observeren en goed zien bij aanvang met wie je in zee gaat. Ik zou zeggen: sta open voor de ruimte. Zodra je ze betrapt op overtuigen en meningen… dan even halt houden. En meer een observator zijn of de sessie afbreken. De coaches in deze bleken link.
Stay in the space that you share with the one you love.
Mijn geliefde en ik zaten, jaren geleden, in de auto op de hoogte van Schiphol op de A4. Net terug van een Birkram klasje. Wij wisten en weten: wij leven op de zelfde golflengte. Dat ging over beleven en waarnemen. We behoefde geen uitleg, konden duizenden zinnen en sferen te voorschijn toveren waaruit dat bleek.
Die golflengte is veel meer dan ‘rapport’, ‘rapport’ is een kunstje. Golflengte is wezenlijk weten zonder dat je de noodzaak voelt dat weten te duiden.
Zulk een weten hoorde ik vandaag vaker: roept jaloezie op. Met name van de ‘nette’ burgerman of vrouw, die wel wil maar niet weet hoe. Die trekt dan van leer en gaat aan de gang. Dat kan de ‘familie’ zijn of andere gekken die zich menen te moeten mengen –in woorden en non verbaal- in de belevingswereld van een mens. In ene schijnt dan de burgerlijkheid het redmiddel. Een soort CDA ‘Iedereen’ campagne. Het lijkt mij een strop, maar dat terzijde.
Waar die mensen onzekerheid als ‘een te bevechten iets’ zien; daar zien wij onzekerheid als dankbare ruimte om te groeien en open te staan.
Hoe sterk ben je?
Dat mensje uit de aanhef, schijnt zich nu te laten overtuigen. Door de ‘nette burger’ mensen. Hun woorden zijn nu mede de referentie voor haar ‘keuzes’ geworden. Zij heeft zich van de sluimerende ‘overtuig drang’ van haar omgeving niet los kunnen weken, zag het niet eens. Exit space en golflengte, exit oorspronkelijkheid. Het is weer een ezelachtig ‘fight or flight’ ding geworden. Een triestigheid voor het lieve mens. We spraken laats toen zei ze: ‘K kan niet anders nu’. ‘De woorden krijg ik niet meer uit mijn hoofd’.
Alles heeft zijn tijd en ik hoop dat zij het pad terug vindt. Weg vooral van het geneuzel en de indoctrinatie.
De integriteit en bezieling van de ‘witch doctors’ is zo aandoenlijk. Wel even selecteren, en dan meegaan. Geen vragen, meegaan. Een vouw, Estela uit Columbia, sprak nauwelijks goed Nederlands, had het in hart en nieren. Zij openen hun vermogen om contact te maken buiten het omhulsel om. Ze kijken naar de ziel. Dat doe jij ook, bij geboortes en begrafenissen en hopelijk wat vaker ook nog.
Er zijn mensen die het zweverig vinden. Sure, how stuped can you get.
Weet altijd: het is de kok die zijn of haar visie op het eten geeft. Het gaat om de kunst van het waarnemen. Luister, voel, kijk, leer en lach. Het is een moment beschrijving. Dat vermogen om op die manier waar te nemen, daar is het mij om te doen. En trust me daar is echt nog wat te leren.
Beste is altijd om het los te koppelen, zo met alles, het is 1 wedstrijd moment. Veel is zo afhankelijk van jou intentie en gevoel waarmee je komt.
Kortom:
Weet welk gevoel je met wie wilt delen. Geniet van het vermogen dat mensen hebben om ‘zuiver’ waar te nemen. Overweeg je eens echt te verdiepen. Dat is de belangrijkste leerschool.
Clint zegt altijd: Nowbody knows anything. Ook wel nothing.
Het leven is niet een kwestie van weten, het is het vermogen de relatie te hebben, aan te gaan en te behouden. Weg met de ‘nette burgerman’ en viva de bohemien.
ps.
Het muziekje boven van de Tibetaanse Monniken is een Manta om je hersenen naar Alpha niveau te zetten. De zogenaamde Learning state. Waar beta niveau de staat is van ‘alleen herkennen wat je al weet en kent’.
