Een hondenleven…

Charlie de vriend

Nu we toch in de ‘boeken’ week over vriendschap zitten… Charlie is een Appenzeller. Een hond. Nu zo’n 10 maanden oud. Loyaal vanaf het eerste moment. Zonder lijn liep het schepseltje achter me aan, door Leiden, Amsterdam, Kassel, Interlaken… noem maar op.

Het onmiskenbare blije gedrag en de evenzo leuke teleurstelling in de oogjes als het eten niet juist zijn kant op ging.

Als we ‘uitgaan’ en meneer wil nog spelen… dan gaat hij op afstand staan wachten. Het enige dat ontbreekt is zijn stem die zegt:”Hopla we blijven nog buiten…” , blaffen doet hij dan niet. Strak deemoedig kijkt hij dan meestal recht in de ogen.

Honden zijn vrienden. Echte vrienden. Ze ‘voelen’ alles aan en draaien daar niet omheen. Ben jij blij: hij blij. Ben jij geïrriteerd dan neemt hij gepast afstand. Jij treurig, hij zacht en warm. Geen uitleg nodig. Noch een verklaring. De hond is snugger, verstandig, schrander en let uiterst goed op wat de emotie brengt. Dan gaat het diertje daarin mee.

Dat voelen is het meest eenvoudig. De hond onthoudt de warmte, de liefde.

Totaal verrukt is ‘ie als hij weer een bekende ziet. Voor mijn dochter heeft hij grote warmte. Uiteraard is dat omgekeerd ook het geval. Hij ziet haar zo 1 maal per maand, echter regelmaat is iets dat de honden herkennen. Heb zelfs een Loulou met Charlie boekje voor ze gemaakt, met pracht foto’s.

Niet alleen Charlie doet aan intuïtie en aandacht. Mijn ouders hadden Rosy een Maltees Leeuwtje. Beide zijn ze niet meer, mijn ouders. Mijn moeder lag op de 1e verdieping opgebaard, wel 6 dagen. Rosy ging niet naar boven. Pas na 3 dagen, mijn zus kwam naar beneden en zei:”Ma is tot rust gekomen en ligt er nu helemaal mooi bij’. Nog geen half uur later was het beestje boven.

Paul een kennis van me had ‘Scruffie’ , het ras weet ik niet meer. Een klein schepseltje. In de buurt van Venlo gingen ze wandelen. Bos dan hekje dan achter de bomen en bosjes een weideveld. Op een dag ‘wilde’ Scruffie niet door het hek. Manmoedig als Paul was, sleepte hij het beestje aan de lijn mee. De staart ging hangen en ergens net achter de benen bleef t schepseltje Paul volgen. Paul kreeg zicht op het weide veld: een stier. Hij was eerder achter het hek dan Scruff.

Ingewikkeld is het wellicht. Kleine vogels vliegen duizenden kilometers voor overwintering. Olifanten honderden kilometers ergens in Afrika om water in een grot te vinden; waar weer de zwakkeren voorop lopen… om geofferd te worden. Dat zintuig hebben wij wellicht ook, echter het ‘denken te weten’ is een lastige sta in de weg voor waar-nemen. Hoe velen onder ons geven zich in domheid over aan het ‘voor waar aannemen’ van de ingekapselde blik op een tijdelijke werkelijkheid? Verliezen het grotere plaatje uit het oog, de kern van de vriendschap als het ware.

Vriendschap hoef je een hondje niet uit te leggen. De belofte is de definitie. Mensen moeten soms uitleg. Als ze wind tegen hebben dan is vriendschap welkom, is de wind mee dan ‘doen ze het zelf’. In Duitsland was er een man die zei:”Mensen die niet honden liefde onthouden die deugen niet”. Kan kan. Maak van een hond een dier en we komen een heel end. Maak van mensen in eigenheid ook een dier, dan is dat ook eender. Wil je het ‘geloof’ als basis nemen dan zijn we ‘engelen’ en dien we ons zo te gedragen.

Een paar lastige voorbeelden en vergelijken. Binnenkort eens een verhaal met foto’s en de daders erbij: maken we een nieuwe rubriek. Mijn voorstel: fotografeer het, neem het op en zet het op Youtube bij enig onraad als hieronder.

Mensen ‘nemen’ een hond, is al zoiets…. Een hond is een roedeldier. Gaan zelf 5 dagen in de week werken en dumpen het schepsel bij anderen. Alom foto’s op hun telefoon, site… echter meest alleen in de 3 avonden bij te beestje en 1 weekend dag hoogstens.

Vergelijk een kind, sorry, met een hondje… en ziet hoe vaak we dit gedrag ook zien. Zonder al te moralistisch te willen zijn, merkwaardig is het wel. Binding en warmte is tijd nemen. Verklaren kan en wil ik het niet. Veroordelen wel.

We weten ‘natuurlijk’ dat er mensen zijn die honden aan bomen binden. Het beest zonder een woord achterlaten. Gebeurt in relaties ook. Onbeschaamd, onbeschaafd en krankjorum. ‘Is me teveel geworden’, hoorde ik laatst iemand zeggen (op tv dan wel). Verklaringen zat en de ‘vrienden’ leuteren wel mee… en ‘kunnen het wel ‘begrijpen’’… kan het niet genoeg stipuleren waakt voor het publiek dat meewaait gelijk ‘de wind de jas doet waaien’.

In Zeeland, daar staat een huis zou ik bijna zeggen, was ik een tijd geleden op bezoek. De ‘man des huizens’ (alcoholist) negeerde een Labrador (!!) –in huis natuurlijk -zijn hondenleven lang. Schimpt en schuit wat op t beest. Een mooie ‘man bijt hond scene’, in zijn domheid” ‘Hij is van mijn vrouw’. Huh? Zijn vrouw speelt baas over hem en de kinderen dus de hond moest er aan geloven, dan lijkt de man nog mens… denkt ie wellicht… (als ie dat nog kan). Heb er wel wat foto’s van kan ik best in volgende artikel zetten.

Twee mensen gaan uit elkaar en 1 kidnapt het hondje… er is een kindje in het spel. We weten het, scheidingen zijn lastig wel het bewijs van menselijke domheid. Van de week sprak ik dan met Deurwaarder (kennis en dus gewoon lunch), dan hoor je verhalen… mijn hemel… alles wordt ingezet om ‘waar ooit liefde was’… elkaar het leven zuur te maken… Met conflicten omgaan is een kunst, wellicht DE levenskunst.

In voorliggend geval werd zelfs het hondje van het kind weggehouden. Met een lieflijke glimlach werden er wel foto’s gestuurd naar het kindje, echter aanraken mocht ze het hondje niet en zien al helemaal niet. Ongeletterde mensen? Nee, tenminste, sterker nog uit het quasi medische circuit. Huh? Wat voor moraal is dat??? Het mag zijn dat mensen zich krankzinnige lullen in hun eigen bovenkamer, -de methodiek om de liefde, het gevoel en de menselijkheid, ‘denkend’ kwijt te raken- echter roep Altijd: STOP hier ga je te ver. Mensen die het kinderen niet vergunnen een hond te zien. De hond kan gelijk een kindje niets doen, van die weerloosheid maakt dan het trieste ego gebruik. De Deurwaarder had meer spannende verhalen.

De stelling is eenvoudig: hoe je een dier behandelt ben je als mens. Hoe je een kind behandelt ben je als mens. Je deugt eenvoudig weg niet als je een der bovenstaande dingen doet. Ben mens van vergeving en bezinning, dus ruimte voor herstel is er immer. Dat moeten we blijven doen, ‘zotte gevallen’ als Kony en Robert M, daargelaten.

Leer van een dier. Let op hoe sensitief ze zijn. Wees altijd vriend en leer af te stemmen op wat er speelt. Wees tijdig in het signaleren, buig mee en wil je wat duidelijk maken… blijf even op afstandje staan, kijk deemoedig en … ja als mens: praat. Niet goed voor de Deurwaarder man, echter… hoe aardig ik ‘m ook vind… beter zou het zijn als hij weinig te doen had… Daar kunnen wij elke dag een begin mee maken.

Wees een hond.