Aandacht en aanraken

Laatst zei een vriend van mij: “Dat woord ‘aanraken’ hoe jij dat gebruikt, dat is prachtig”.

Je vergeet soms even wat de betekenis is van wat je zegt, de impact althans op anderen. Dat terwijl je juist iets wilt meegeven. Opletten geblazen dus; wat voor jezelf gewoon lijkt, kan voor de ander een openbaring zijn.

Uiteraard heb ik een bezieling, dat is een raar ding die bezieling. Aandacht is mijn sleutel begrip. Zachtheid en aandacht. Van daar uit bewegen.

Ik praat, zeg het eerlijk – wel doorlezen lezen als je blieft- met vlinders, bomen, vogels en mensen… met de lucht… Ik raak ze even aan. Soms verstild, soms met woorden, dan weer met een knipoog.

Toen ik 8 jaren oud was werden er schoolfoto’s gemaakt. Alleen in de straat moest ik gaan staan voor de school. In onze buurt was er een pater. Pater de Ponti. Katholiek ben ik niet, hij wel. Hij was een soort van bevrijdings theoloog, zo je die in Zuid Amerika veel ziet, Dorothee Sölle is daar een goed voorbeeld van.

Deze pater zie altijd tegen mij: Cor, steeds als je iets doet, zorg er dan voor dat God met een knipoog naar je kijkt en lacht. Wees zacht en raak even de wereld aan. Hij was geen prediker maar liet ons spelen en leerde ons aandacht te hebben. In een volkswijk, waar lieve mensen waren maar ploeteraars.

Dat van die God en de wereld aanraken snapte ik niet echt. Van die knipoog wel. Geheel tegen de gewoonte van mijn vriendjes in, -ik hield ook van voetballen en kattenkwaad uithalen en was alles behalve een teruggetrokken jongen-, zocht ik door de dingen heen te kijken. Boeken en kunst waren er niet, laat staan enig interesse in iets anders dan ‘overleven’ en ‘genieten’.

Voor mij was alles als een gedicht, als poëzie, als een prachtige foto. Een wonderlijke wereld, waarin ik de stilte zocht om even aan te raken. In de duinen van Katwijk, zittend aan de rietkragen van de Nieuwkoopse plassen. Zweefde mee met de meeuwen. Dartel zag ik de roerdomp onhandig bewegen. Op feestjes zat ik stil en zag de mensen als ware ik, dat leerde ik later, in een film van Fellini terecht gekomen. Grotesk en onaandachtig, vaak dronken, maar toch mensen.

Langs de ramen ging ik in de avond en zag ze zitten op de banken, voor de tv, een soort Al Bundy achtige sfeer. Avonden lang voor flats ging ik zitten en verbeeldde me wat zich in de bijenkorven alles af zou spelen. Iedere verzameling van lichtjes vertegenwoordigde een wereld van gesprekken, gedachten en leven.

Prachtig vond ik het.

Mijn zus Ria, zie laatst tegen mij: ‘Jij wilde als kind al iets achter laten in het leven’.

Is dat zo dacht ik? Ik wilde iets delen, laten zien wat ik zag en voelde, waarnam en ontdekt had. Maar geloofde niet dat anderen het ook zo zagen. Niemand sprak er ooit over.

Tot ik in de brugklas meester Donker tegen kwam. Een geweldige man. Leraar Nederlands. Hij leerde ons wat literatuur was. Leerde ons echt lezen, vertelde over muziek en kunst.

Thuis hoorde ik Simon and Garfunkel en langzaam opende zich het besef dat er meer mensen waren die ‘net als ik dachten en voelde’. Niet de inhoud maar de sfeer. Niet de dingen en de mensen maar de ziel die erin steekt en de bezieling die zich uit.

Ik leerde literatuur kennen, “Van de Koele meeren” van Van Eeden, Het zwarte licht van Mulisch (waar ik geen fan van ben, maar dat boek vond ik prachtig); Bint van Bordewijk, Elschot Lijmen het been, Slauerhoff. En een hele reeks internationale schrijvers

Werken ging ik als lay-outer en daar kwamen de kunst en de vormgeving. Schrijven deed ik allang, foto’s maken kwam er bij, muziek maken, maatschappelijk geëngageerd werd ik. Geheel tegen alles wat mijn milieu kende. Ik vrat letterlijk alles dat met kennis, kunde en kunst te maken had. Als kind had ik geleerd ‘aan te pakken’ dus van alle baantjes maakte ik wel wat en de studies pakte ik op.

Steeds, als we de kuip gingen, reden we langs de Blaak waar ik de woorden van Lucebert zag staan:”Alles van waarde is weerloos”. Ik las, nota bene, over Mondriaan die zei:”Art has to be forgotten en beauty realized”. Wow, dacht ik dat is het. De schoonheid laten zien, delen en realiseren. Monter en blij ploeterde ik door met foto’s ontwikkelen in de badkamer en in het geheim schrijven.

Maar goed genoeg over de weg. Er zijn nog veel meer details natuurlijk maar daar draait het niet om nu.

Pretenties heb en had ik niet, een kind was ik en ergens ben ik dat altijd gebleven. Met open mond kan ik nog immer staren. Verwonder de contouren van de bewegingen aftasten die de mens en de natuur maken.

Uiteraard, in deze wereld van marketing en presentatiekunst, zocht ik naar een methode om te delen in mijn werk. Na omzwervingen kwam ik de wereld van coaching en trainingen, de ‘zakenwereld’ terecht. Een bruuske werkelijkheid dacht ik altijd. Ik ontdekte dat iedereen mens is en daarin gelijke bezieling had.

Ontwierp mijn eigen seminars, beetje onder het motto – een klant zei dat ooit- ‘Het leven aan jezelf teruggeven’. Alles rond zintuiglijke waarneming, het mooie woord ‘sensory acuity’ leerde ik de VS kennen, en communicatie met jezelf, de anderen en de wereld.

Betekenis vol delen en waarnemen. Aanraken van de wereld en medemens.

Dan stoot je op conventies en komen woorden als ‘bedreigend’ en ‘weerstand’ op je af. Nimmer in 1 op 1 sessie, maar meer van mensen die nu juist NIET meededen en tijd en aandacht namen om te leren kennen. Dat gaf moed.

Het leven is een kunst werk. Clint Eastwood zei eens mooi: “Nobody knows nothing’.

Zo is het maar net. Het is een reis. Een ontdekkingsreis, waar ik met graagte de kunsten, bezieling van anderen deel en eigen maak.

Alles begint bij jezelf, bij het mens zijn. Dat is dan die aandacht om te leren voelen, waarnemen, delen. Niet uit drama of therapie, maar met oog op creatie en doen.

Of je werkt, zoent, eet, wandelt, sport of muziek maakt. Je zintuigen vieren feest als je het liefdevol doet en dan komen er altijd de beste resultaten.

Geluk zorgt voor succes en succes niet altijd voor geluk.

Je hebt het zelf in de hand. Toevallig, als dat al bestaat –denk aan synchroniciteit- ben ik dan zo’n  figuur die zich al zijn leven bezighoudt met de bezieling rond aanraken.

Het waarnemen en dan delen. Eigenlijk een ode aan de zachtheid. Waar alle bewegingen beginnen.