Hogeschool van het leven

Er is toch iets met socialisatie…. Tenminste dat zou je denken, die indruk krijg je toch steeds. In vele contexten, is het niet grappig, willen mensen andere mensen opvoeden… het ‘doe het anders’ viert hoogtij.

 Kom net van een Hogeschool. Een brainstorm sessie gehad…. Steeds weer natuurlijk: de tevreden klant die de beste resultaten haalt. Hoe de student zover te krijgen dat ie meedoet.

 Er is wat te leren van de entertainment industrie…. Onder andere de horeca… hoe fijn is het om de zenuw-achtige kok te zien die door de kieren van de deur –van-uit-de-keuken kijkt hoe de mensen het eten laten smaken. Even wil ie zijn oren op de tafel leggen… echter beter dan wie ook kan ie de lichaamstaal lezen… volgt ie hoe de gast elke hap vermaalt in de mond… de smaak papillen de mondhoeken omhoog doen gaan…. de ogen doen twinkelen…vol verrukking en gematigd hooghartig draait hij zich om… kijkt de keuken in en roept: pièce  tafel…. 5 Als ware er niets aan de hand…

 Met gelijke trots zag ik de dankbaarheid op het gezicht van een ‘kok’ bij La Place….”Kunt u voor mij de entrecote bijna rauw laten…” zegt de klant…. ‘Rear’ gaat ie worden lacht de kokkin zelfverzekerd…. En bij het uitserveren glimt ze als ze een twinkeling en heerlijk ‘geweldig’ uit het hoofd van de klant hoort komen. 

 De wens, het verlangen om te vermaken, om te dienen, je kennis en vaardigheden op zo’n manier te delen. 

Dus niks over-brengen en –bij-brengen… NEE. Maar wel DELEN, dienend vanuit de eigen passie. 

Gezegd moet er heerst vaak strenge bezieling bij de kok; temet zelfkastijding en geseling van eigen waan en waarden, van lichaam en mind… het aanroepen van de goden. Als het ene ding dat ie vol trots genoegen geeft…’dienen’  is mislukt…. ; en als het lukt weer verder met het volgende recept. Iedere kok heeft zijn/haar favoriete keuken, recept. 

De kok schat de klant laag en niet in staat zijn/haar product op waarde te schatten, vindt de mensen verwende kwasten… en toch wil niets liever dan een blij gezicht en roddels van verrukking.  Ik loop het gebouw van de hoge school uit. Leerlingen lachen, zitten voor de deur, roken een sigaret, kaarten wat. De docenten slenteren voorbij, groeten noch links noch rechts.

 Dwalen met de blik over de stenen… staren zonder kijken…. Alsof ze een apart traject lopen.

 Zelf sta ik even stil, gewoonweg te staan, waar te nemen.

  Ik maak mezelf wijs dat zulks slechts 1 moment is, aan het eind van een-heel-vermoeiende –dag…. (…).

Dat er vele andere momenten zijn waarin dartel leven gespeeld wordt en de docent zich laaft aan de levenslust die de studenten nog wel doen.

‘Zijn het koks’?, vraag ik mezelf… een open raadsel 

De denktankers zijn in het niets verdwenen… op-ge-lost als het ware. Ze hebben recepten gedeeld die ooit door iemand worden gegeten… wel-licht. 

Het ‘doe het anders, dat is beter voor je’ verruilen voor engagement, onderhoudend, passievol willen delen vanuit jou eigen bezieling voor waar je mee doende bent. Gelijk een schrijver, kok, zangers, danser, dichteres, ontwerper en wat dies meer zij.

Hett einde van de poging tot socialiseren, bezielen als adagium.

Dat lijkt me uitstekend onder-wijs