Er is een schittering in de herfst en dat in de lente. Daar waar je bloemen wilt zien ontluiken en weelderig het groen mooi tegen een blauwe hemel ziet aftekenen, waar meest de mensen dartel in de zon scharrelen…. Daar lijkt nu de tred wat trager. Is de tinteling soms ietwat verder zo op het oog.
Maar let op de Fuutjes doen hun balts, en zwanen bewaken reeds hun nest, zwermen vogels komen aan waar anderen vertrekken. Daar heerst de lente volledig. Niks belerends of serieus, toewijding aan de voortplanting en het bouwen in het rijk der dieren. Opvallend genoeg blijven de honden kwispelen als je aankomt en weten ze dat er lol kan zijn.
Zijn er evenementen, of het wielrennen is of een Koninginnendag, dan heerst er zekere uitgelatenheid en speelsheid.
Met aandacht de natuur aanschouwen en een mooie foto maken, een pracht gedicht, een heerlijke mijmering over de wonderen van het bestaan… dankbaar zijn voor wat er is … tegelijk wetende dat je blij mag zijn met het waarnemen.
Neem waar wat je beweegt… en dan hoe je beweegt…
De ernst van jezelf een beetje met een korrel zout nemen.
De energie die altijd blijft waarderen; de vorm die doet leven omarmen en vermenigvuldigen.. want weet de inhoud van het moment vervliegt.
Er zijn mensen, trainers .. zogenaamde professionals… managers… en weet ik wat alles niet aan zogenaamde ‘ernstige’ mensen die menen te moeten observeren… die willen weten ‘wat ze ermee kunnen’ (wie weet wat?)’ met wat er gebeurt dan wel aangeboden wordt. Niet ten kwade, eer uit onhandige gewoonte. Iemand (sic) zei ooit: Ach… pappa.. ze weten niet beter…
De kunst der dingen is dat je het beeld, het geluid, de aanraking omarmt.
En  nu vandaag eens niets wil begrijpen… maar beleven. In alles zit schoonheid. Leer dat zien en vermenigvuldig dat.
