Zachtheid

 

Zachtheid

Er zijn dagen, dat zijn voor mij de natuurlijke, waar ik de straat op ga.. in mijn opschrijfboekje (heb ik altijd bij me…sinds ik 16 was) tintelingen neerzet… waar ik even speel met de wolken en de heg… steels me permitteer om de voyeur te zijn op stations waar mensen gaan, staan en komen…de dagen waarin ook een file pracht spel geeft… vrijdag was ook zo’n dag in de ochtend met Nora op het terras bij Loos in Rotterdam.

 

De laatste maanden vooral ben ik omcirkeld met het marketing jargon ‘bloggen’, ‘posten’ en wat dies meer zij… een ietwat afgrijselijke leegte blijkt dan vaak achter te blijven na de beweringen van de ‘vernieuwers’ en dames en heren ‘innovatoren’… soms ook wel wat warms.. echter ik soms concreet mis is de levenspoëzie.. eerder in een stukje noemde ik het ‘verlangen naar wat is’… het aangenaam zijn in het moment en dan dralen in de stroom.

 

In mijn seminars en trainingen mag ik ten volle genieten en doen, mensen even meenemen op de reis die nog leerzaam is ook.. ; je kent dat gevoel wel… de inhoud veert van links naar rechts en is alom… iets wezenlijks raak je aan.. alsof ik voortdurend de bewegingen  van mijn lieve kindje Loulou zie die de wereld doet… en aandachtig natuurlijk deelt

 

Voor het terras was een film opname… ‘een shoot’  noemde de buren het. Jongen mensen, de ‘opname crew’ rokend … diverse van de engelen uit ons universum speelden wachters bij de tram…

Wij, Nora en ik, waren een der tafels … links champagne drinkende suit-supply managers… met lang strekte benen mannen opmerkingen..   verder een bezig gezelschap.

 

In ene had het woord ‘posten’ weer een andere betekenis. Een 7 tal keren werd de scene overgedaan. Zo gaat dat vaak met shoots en films, perfectioneren en slijpen. Dat is het mooie ook aan al dat we maken.

De zachte aandacht om te slijpen, de kleinste details mooi groot te maken, in dat proces ligt de schoonheid… de managers, al de mensen op het terras, de mensen in de tram.. iedereen hoorde in het spel thuis en bijna geen van ons wist waar het toe diende… wat het wel deed was ons even de focus centreren… ieder op eigen manier…