Het aardige is dat velen zoeken naar structuur, aanknopingspunten van de ‘eigen’ wereld. ‘Vandaar uit kan ik groeien’, hoor ik dan fluisteren. Dit terwijl onderwijl we kunnen zeggen dat ons erfgoed niet onze toekomst is. De charme zien en erkennen in hetgeen je aangeboden wordt is eerste stap tot levenskunst, tot daadwerkelijk in nieuwe wereld stappen…
De behoefte het proces en en inhoud samen waar te nemen, de verandering op de voet te volgen… die behoefte is er vaak.. grappig genoeg. De vakantie vieren en bezien is een kunst in zichzelf…
De dienende zachtheid, mag ik dat zo zeggen, zie ik graag bij mensen terug… -natuurlijk in eerste stappen van een seminar of het in aanraking komen met een nieuwe taal, met een ander vocabulaire om de wereld en het leven te doen-, is er adaptatie en plaats bepaling.. de nieuwe kleding trek we eenvoudig aan… het gevoel van het imago komt later… dan de danserigheid.. dan… zo hoop we.. het dienende delen… uiteindelijk de poëzie…
Eerder schreef ik, verlangen naar wat is, de onherroepelijkheid van adoratie in het huldigen van wat is. Â Â Â Â Â
Ieder heeft zo zijn of haar droom. Ik heb  deze:
Realize beauty en creëer je eigen nalatenschap in doen waar je bent
